De vergeten vader

Mijn verhaal

Aangezien wij zeker een kinderwens hebben, maar al wat ouder zijn is het krijgen van kinderen iets lastiger en zijn wij daarvoor uitgeweken naar een fertiliteitsarts. Nou is dat allemaal niet zo spannend en is dat prima te doen. Nou, spannend is het wel, maar het is gezonde, enthousiaste spanning. Vol energie en goede wil zijn wij het traject van IUI ingegaan, maar waar wij geen rekening mee hadden gehouden is dat een zwangerschap ook kan uitmonden in een miskraam.

De eerste miskraam was dan ook een enorme klap in ons gezicht en de tweede kwam misschien nog wel harder aan (bij de 2e hadden we het hartje ook zien kloppen). Waar ik achter kwam tijdens het verwerken hiervan was mijn behoefte om dit te kunnen  delen met lotgenoten, specifiek mannen. In mijn omgeving merkte ik dat eigenlijk alle aandacht omtrent de miskraam naar mijn vriendin ging. Maar, ik ben er ook nog dacht ik. Ik voelde mij vergeten hierdoor.

Na een zoektocht op internet kwam ik erachter dat er zeer weinig te vinden is waar mannen met hun emoties terecht kunnen. Een groep waar je dat vrijuit en zonder schaamte kan ventileren en lotgenoten op kan zoeken. Dat miste ik.

Zo is het idee van De vergeten vader ontstaan.

Nu nog een beperkte website met een besloten groep op Facebook, maar in de toekomst moet het een solide landelijk platform worden waar iedere man zijn weg naar weet te vinden wanneer hij te maken krijgt met deze emoties. Binnenkort starten wij een nieuw traject genaamd ICSI met hopelijk een zwangerschap tot gevolg.

En hopelijk heb ik dan mijn eigen platform, De vergeten vader, niet nodig.

Gouden tip

Mijn tip is dat mannen het stigma moeten doorbreken dat een man stoer moet zijn, niet mag huilen en dus eigenlijk zijn emoties niet mag tonen. Onzin, natuurlijk mag dat wel. Het inhouden van emoties is juist slecht voor je. Erover praten is de sleutel.

www.devergetenvader.nl