Kirsten Paulus: een kameleon, geen nachtegaal

De tegels heeft zij inmiddels ingeruild voor echt publiek als presentator bij het dagelijkse programma Limburg Centraal op L1. Ook kun je haar – buiten L1 – tegenkomen bij een congres of event en zelfs kun je de stem van de in Utrecht geboren Limburgse horen in de bussen en treinen van Arriva. ‘De volgende halte is Maastricht Bonnefantenmuseum’, dialectvrij, maar toch met een Limburgse tongval. Wie is Kirsten, wat doet ze precies en wat drijft haar?

“Mooi materiaal”
De 51-jarige presentator studeerde Theaterwetenschappen in Utrecht, waarna ze aan de slag ging als toneelprogrammeur bij verschillende theaters. Eerst in de Randstad, uiteindelijk in Heerlen. “Als ik wel eens voor een interview werd gevraagd, kreeg ik eigenlijk altijd de vraag of ik niet het verkeerde vak had gekozen. En soms besefte ik het zelf: wauw, misschien moet ik hier écht iets mee. Ook wist ik dat mijn stem wel iets had. Ondanks de afwijzing bij een auditie voor de toneelschool vertelden ze me dat mijn stem ‘mooi materiaal’ was.”

“De mooiste baan”
Over mensen interviewen hebben we het dan nog niet gehad, maar ook dat is de Geleense op het lijf geschreven. Toen ze eenmaal in de Heerlense schouwburg werkte, viel haar stemgeluid op bij iemand van L1 radio. 3 dagen na de screentest was het al beklonken: ze ging radio maken. “4 kinderen (2 meiden en 2 jongens) en 2 banen bleek wat aan de pittige kant te zijn. Ik volgde daarom mijn hart en richtte me volledig op de radio bij L1. De mooiste baan die je je kunt voorstellen. Je mag alles vragen wat je wilt. In een sfeer die jezelf kunt scheppen. Magisch. Nu doe ik dat ook op TV. Radio en televisie heb ik een hele tijd samen gedaan, maar nu is de weegschaal doorgeslagen naar alleen televisie.”

“Stoeptegeltje oplichten”
Bij Limburg Centraal informeert Kirsten het publiek over de coronacrisis. Met achtergrondverhalen, die je nergens anders hoort of leest. Unieke verhalen. Om zo de maatschappij een spiegel voor te houden. “Ik wil graag een stoeptegeltje oplichten, wat anderen niet lukt. Voor de kijkers is dat mooi. Ze hebben behoefte aan meer informatie. En snakken vooral naar regionale verhalen. Leuk die Jaap van Dissel en Mark Rutte, maar wat gebeurt er in het Zuyderland Medisch Centrum? Mogen we weer naar de kapper om de hoek?” Het programma is een combinatie van informeren en mensen steunen. En het gooit hoge ogen, gezien de hoge kijkcijfers.

Veel afwisseling
“Wat me enorm aantrekt in dit vak is dat ik ‘s morgens niet weet wie ik ‘s avonds aan tafel heb. In deze tijd gaat het alleen over corona, maar normaal kan het over politiek gaan of de aanhoudende droogte. Het varieert van een microbioloog tot de nieuwe film van Pieter Kuijpers.” Heel afwisselende onderwerpen. Niet voor niets dat de voorbereidingen iedere keer weer een lichte spanning met zich meebrengen.

Ook een eigen bedrijf
Twee banen was een paar jaar geleden niet ideaal, maar nu heeft zij er toch ‘gewoon’ weer twee. Je kan haar inhuren als presentator, dagvoorzitter, presentatiecoach. Zoals dat soms gaat, is ze hier min of meer ingerold. “Ik moest wel eens invallen voor een zieke collega toen ik nog theaterprogrammeur was. Dan ging ik last minute de bühne op en praatte ik het programma aan elkaar of ik kondigde aan dat de artiest wat later kwam. Dit ging me zo makkelijk af dat ik hier uiteindelijk ook mijn beroep van gemaakt heb.

“Ik voel me net een kameleon”
In tegenstelling tot bij een TV-programma ben je bij een congres of event vaak al maanden aan het voorbereiden en voorbespreken met het bedrijf. Dan werk je samen naar een hoogtepunt toe, het evenement. Dat vind ik ontzettend leuk. Eigenlijk ben ik dan stiekem onderdeel van een andere wereld. Van het boerenleven, de muziekscene of de bouwsector. Ik voel me dan net een kameleon. Een heel gelukkige.”

“Ik ga altijd voor een 10”
Ondanks haar drukke leven maakt zij twee keer per week tijd voor de sportschool. Nu die dicht is, springt moeders met haar dochters in de tuin. Onder het mom van een work-out. Daarnaast wandelt ze graag en zet ze zo even alles op een rijtje. “Het klinkt misschien gek, maar ik stofzuig wel drie keer op een dag. Zo orden ik mijn zaakjes. Ik ben een workaholic en ga altijd voor een 10. Ik doe het niet of ik doe het goed. Dat heb ik ook bij mijn grote hobby lezen. Ik spel de krant helemaal, van voor naar achteren. Maar dat hoort ook wel bij mijn job.”

“Meer vrouwen aan tafel”
Op de vraag of de presentator vindt dat er meer vrouwen in de media zouden moeten verschijnen, zegt ze vol overtuiging ja. “Nu in de coronacrisis bij L1 zitten er wel veel vrouwen als gast aan tafel. Dat komt vooral doordat er velen in de zorg werken: van verplegend personeel tot specialisten. Met passie voor het vak. Zij werken met hun hart en zijn ervan overtuigd dat ze van toegevoegde waarde zijn door bij mij aan tafel plaats te nemen. Dat vind ik een goede beweging.”

Meer diversiteit in de media
Binnen L1 is Kirsten voorvechtster van meer vrouwen op het scherm. Collega’s en gasten. Vrouwen én mannen kijken nu eenmaal graag naar vrouwen. Het is een stuk minder interessant en de dynamiek is anders als er alleen maar mannelijke gasten zijn. Ook is het belangrijk dat er überhaupt meer diversiteit komt in de media. Wie je ziet op je scherm, hoort op de radio en over wie je leest in de kranten, in magazines en op internet moet een afspiegeling zijn van de maatschappij. Dat is nu veel te weinig.

“Het komt aan op wilskracht”
“Als het dan gaat om de vrouwen, dan missen we vrouwen tegen wie we op kunnen kijken. We hebben nieuwe, vrouwelijke rolmodellen nodig. Hopelijk word ik ook gezien als een rolmodel. Dat ze denken: het kan dus wél. Als je maar wilt. Natuurlijk zul je ergens een passie, talent of aanleg voor moeten hebben, maar dan… Dan komt het aan op wilskracht. Je moet ervoor zorgen dat niemand om je heen kan. Dat moet je echt zélf doen.” Een voorwaarde hierbij is dat de beloningen voor mannen en vrouwen gelijk getrokken worden. Als dat gat niet gedicht wordt, blijft de man-vrouwverhouding scheef. Op elk vlak.

“Corona brengt ook iets goeds”
Als ik Kirsten vraag wat haar dromen zijn, dan is haar antwoord vrijwel meteen dat zij heel gelukkig en tevreden is. En niet tevreden als in ambitieloos, voegt de vakvrouw er nog aan toe. “Ik vind het heel fijn wat ik nu doe. Dit kan ik nog heel lang volhouden. Door corona zijn we in een crisis beland, maar journalistiek is het heel interessant. Mijn hart gaat hiervan sneller kloppen. En ja, als we het toch over dromen hebben… Ik vind het heel leuk om iets met mijn stem te doen. Als er een mooi radioprogramma voorbijkomt op een zaterdagochtend zo rond 10.00 of 11.00 uur, dan weet ik het wel. En dan het liefst met veel interactie met mensen die bellen. Ja, leuk. Voor nu hoop ik dat we naar omstandigheden allemaal goed door de coronacrisis komen. Het brengt veel ellende, maar ook iets goeds: de rust. Daar geniet ik van. Hopelijk kunnen we dat vasthouden en laten we de renmodus los.”

Artikel geschreven door Sylvia Beugelsdijk