Met Tengelwerk op de bres voor jonge vrouwen

Vagina’s. Borsten. Tepels. Complete vrouwenlichamen. Overal ziet Anne van Dun (25) uit Heerlen kunst in. De toepassingen zijn eindeloos. Kleien. Haken. Breien. Macrameeën. Ook gebruikt ze polymeerklei voor haar ontwerpen. Daarnaast maakt ze sieraden en kaarsen. “Onderwerp is altijd het vrouwenlichaam, omdat ik dat gewoon heel mooi vind. Maar ook omdat ik taboes wil doorbreken.” Haar creaties verkoopt ze via haar bedrijf Tengelwerk. Online via Instagram en soms in pop-up stores. 

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

Dát jasje paste me niet
“Ik vond het altijd leuk om met mijn handen bezig te zijn. Als klein meisje al. In de lockdowns heb ik dat weer opgepakt. Superleuk. Ik daagde me zelf uit om te kijken of het lukt van mijn hobby mijn werk te maken. Eerst op kleine schaal. Het is heel organisch wat groter gegroeid. De naam Tengelwerk staat voor handwerk (tengels is een ander woord voor handen). Ondanks dat ik altijd bezig was iets te creëren heb ik op het voortgezet onderwijs niet gekozen voor de Kunstacademie. Maar juist voor een opleiding Biomedische wetenschappen. Ik kwam er al heel snel achter dat dát jasje me absoluut niet paste. Nu werk ik bij Hogeschool Zuyd als beleidsondersteuner bij het lectoraat van smart urban re-design. Dat bevalt goed. En fijn om dit te kunnen combineren met Tengelwerk.”

Maar 24 uur in een dag
“Omdat ik meer manieren wil leren om met klei te werken, doe ik nu de Kunstacademie in Maasmechelen. Op welke manieren kan ik de klei bewerken. Hoe breng ik in mijn hoofd nog meer het creatieve proces op gang. Want met klei werk ik het liefst en dus het meest. Ik volg de Kunstacademie één dag in het weekend. Dat is best druk naast mijn baan en Tengelwerk. Helaas zitten er maar 24 uur in een dag.”

We mogen er zijn

“Het vrouwenlichaam is een dankbaar onderwerp voor mijn ontwerpen. Ik ben er gewoon mee begonnen. Er zat niets achter. Behalve dan dat ik de vrouwelijke vormen mooi vind. De laatste tijd heb ik er veel over nagedacht. Het is me wel duidelijk geworden dat ik er toch echt een boodschap mee wil uitdragen. Wij, vrouwen, zijn van zover moeten komen. En we zijn zo sterk. Ik hoop dat alle vrouwen dat inzien. Wij mogen ons zelf laten zien. En we mogen er zijn. Hou rekening met ons. Het is dus een soort ode aan de vrouw in het algemeen. Bloot, ongesteld worden, borsten krijgen. Allemaal taboes toen ik rond 11, 12 jaar was. En die nu ook nog wel spelen. Ik hoop gewoon dat ik met mijn tepels, borsten, vagina’s en hele vrouwenlichamen een taboe kan doorbreken. Al is het maar in één gezin. Dat moeder en dochter giechelend voorbijlopen en daarna een goed gesprek hierover hebben. Dan heb ik al wat bereikt.”

Eigen lichaam in een accessoire
“De reacties die ik krijg lopen erg uiteen. Een vrouw liep langs de pop-up kraam en zei: ‘Wow. Dit is écht de eerste keer dat ik mijn eigen lichaam in een accessoire voor in huis zie.’ Dat vond ze zo speciaal. Ze kocht vol trots twee kaarsen. Aan de andere kant heb je ook mensen die met een grote boog om mijn kraampje heenlopen. Of ze doen net alsof ik er niet ben. En pas geleden kwam een man naar me toe en vroeg: ‘Waarom verkoop je geen mannenlichamen? Wat een onzin. Dat is toch gewoon geen gelijkheid.’ Ik hou me maar vast aan de eerste en aan de jonge vrouwen die een zeepje kopen of een kaarsje. En die later op de dag een gesprek hierover voeren met een vriendin, hun moeder of een andere persoon die ze vertrouwen.”

Ik ben tevreden met dit artikel!