Mijn missie is het taboe te doorbreken. Mijn tip: luister maar dan luisteren zonder oordeel

Maar oh, wat voelde ik mij alleen. Niemand begreep mij. Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Er kwamen zelfs reacties van mensen zoals: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”.

Zo vreemd vond ik dat. Waarom heerste hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen verdriet hebben? Zo is mijn idee geboren om hier iets mee te gaan doen. Maar waar moest ik beginnen, en hoe? Het idee bleef, maar ik liep vast in de uitvoering.

In 2018 moest ik door een operatie 6 weken rust houden en toen las ik in een tijdschrift dat er een vrouw was die vrouwen opleidde tot miskraamcoach. Ik ben erin gesprongen en zo kreeg mijn idee nog meer leven.

Alles was begin 2020 klaar, mijn praktijk, mijn flyers, mijn site, maar toen kwam Corona. Alles lag stil. Ondanks dat ging toch mijn werktelefoon, een gezin zocht hulp. Ze hadden al verschillende miskramen gehad en kwamen er samen niet meer uit. Wat mij tijdens de intake opviel, was dat ze alles verkleinde. Ze had tijdens één van haar bevallingen over de grond gekropen van de pijn, toch sprak ze over een bevallinkje. Iemand had namelijk de opmerking gemaakt: “Alsof jij weet hoe het voelt om te moeten bevallen! Het was toch nog niets?”. Ook haar verloskundige had haar eigenlijk aan haar lot overgelaten. Ze spraken maar zo min mogelijk met de buitenwereld over hun ervaringen om vervelende reacties te voorkomen.

Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever, een gehandicapt kind of dit?” of “Treur niet, je bent nog jong, wie weet wat er komen gaat”. Maar vergeten mensen dat deze moeders wel een positieve test in hun handen hebben gehad? Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun lichaam hebben mogen ervaren?

Ik vind het echt pijnlijk om deze dingen te horen, want ook verdriet hoort erbij in ons leven.

Ik ben Susan Cuppen, 40 jaar, gelukkig getrouwd en moeder van 5 kinderen (4 levenden en een late miskraam met 19 weken).

Bijna 21 jaar heb ik in de zorg gewerkt en de laatste 8 jaar heb ik gedroomd over mijn missie. Mijn missie is het taboe te doorbreken.

Elke vrouw, elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om zijn of haar verhaal te delen.

Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Je hoeft niets te zeggen.

Mijn missie is gestart en ik hoop dat jullie met mij mee gaan op deze missie…