Nee, ik heb die PTSS niet

Veel mensen denken bij het woord Politie aan boeven vangen. Als partner van denk ik daar helemaal niet aan. Dan denk ik aan hulpverlening. Hulp bieden waar nodig. En vaak ook als eerste ter plekke zijn bij vaak de meest vreselijke ervaringen in het leven van iemand. Voor een deur staan met een boodschap die je niet wilt vertellen. Iedere keer druppelt er iets in een persoonlijk emmertje, elke keer weer als het raakt, diep vanbinnen. Soms is het een druppel en andere keer ineens een hele plens. Ergens komt er een moment dan is de emmer vol. Dan kan er niks meer bij en loopt die emmer over. Leegmaken, dat gaat helaas niet meer en water is water. Dat blijft stromen. Voor iemand met PTSS begint een moeizame weg. Bewustwording, accepteren (jij bent toch die diender die helpt?), hulp kunnen en willen vragen. Vaak een lang en moeizaam proces. Die stempel, die wil je niet. Ook binnen het gezin voelt het vaak als dweilen met de kraan open. Waar komt dat water vandaan? Wat gebeurt er? Er gaat veel tijd overheen en je beseft pas later wat je is overkomen. Had je er iets aan kunnen doen? Nee, ik denk van niet. Ik denk wel dat we er eerder en beter mee hadden kunnen omgaan als er ook voor het thuisfront aandacht en hulp was geweest. Er zijn wel degelijk handvatten en ervaringen van anderen die je kunt gebruiken om er als gezin beter mee om te kunnen gaan. Praten met elkaar helpt, met partners van, die geen woord extra nodig hebben om te snappen waar je het over hebt. Voor al die anderen die thuis zitten, die niet gezien en gehoord worden is het tijd voor aandacht. Tijd voor actie, wij kunnen het samen beter doen!

Ik ben tevreden met dit artikel!