Haar man, haar Schot in de roos, zoals ze het zelf zegt, komt op de tweede plek. Als het op haar naam aankomt dan. Sabine Koopman is getrouwd met Ross Lyon uit Schotland. Ze koos ervoor om haar familienaam op de eerste plek te zetten: Sabine Koopman-Lyon dus. “Het is een stukje van mezelf. Voor mij zeer belangrijk.” De van oorsprong Heerhugowaardse is na heel wat verhuizingen – 13 om precies te zijn – in het Roermondse Vrijveld neergestreken. De 46-jarige dyslexiespecialist vindt het maar wat fijn om kinderen blij te zien. Sabine die voor de VVD in haar vrije tijd in het Limburgs parlement burgercommissielid is, laat in dit artikel haar licht schijnen over vrouwen en politiek. Ook is er nog iets met een handicap…
De politiek in door Karin Straus
In de tijd dat Karin Straus Onderwijs in haar portefeuille had als Kamerlid werd Sabine door haar geïnspireerd. Zij stond toen voor de klas in het basisonderwijs en vond dat er in de politiek meer aandacht nodig was voor het onderwijs. “Ik wilde hier een bijdrage aan leveren. Alleen was het nog niet zeker of we in Nederland bleven. Mijn man was namelijk beroepsmilitair bij het Britse leger en hij wisselde in die tijd nogal eens van standplaats. Het idee van ‘de politiek ingaan’ bleef even in de ijskast.” Alle leerkrachten kregen de mogelijkheid om met een lerarenbeurs een master te halen. Dit greep zij met beide handen aan. In 2011 studeerde ze af als dyslexiespecialist. De jaren die daarop volgden bleef ze als leerkracht werken. In 2013 was het duidelijk dat het echtpaar Koopman-Lyon permanent in Nederland zou blijven en opeens stond niets meer in de weg van een politieke carrière.
Met mijn neus in de boter
Haar eerste stappen in de Roermondse politiek in datzelfde jaar staan haar nog vers op het netvlies. Ik was net lid van de VVD en bezocht mijn eerste vergadering. Dat was precies de vergadering waarin Jos van Rey en Dré Peters kenbaar maakten dat zij opstapten. Wat een circus! “Ik dacht: wat gebeurt hier, gaat dat altijd zo? Maar ik wist meteen dat ik dubbel gemotiveerd was om mijn steentje bij te dragen.”
Story of my life
Een paar maanden mocht Sabine proeven aan het raadslidschap voor de VVD. Dit avontuur duurde maar even toen de verkiezingen resulteerden in de teruggang van 3 naar 2 zetels. Helaas. “Vervolgens bij de Provinciale Statenverkiezingen deed ik voor het eerst mee. Ik kreeg meer dan 1.000 stemmen, zo’n 500 meer dan verwacht. Maar toch niet genoeg voor een zetel. Ik werd geen Statenlid dus. Dat is een beetje de story of my life in de politiek”, vertelt Sabine lachend.
Op de vraag vanuit de Limburgse VVD-fractie of ze commissielid wilde worden, zei ze graag ‘ja’. Te meer omdat zoveel mensen op haar gestemd hadden, voelde het als een must richting hen. En natuurlijk is er altijd nog een kansje dat je toch in de Staten komt. Het is fijn als je dan al de werkwijze en wat dossiers kent. In Roermond is zij daarnaast fractievolger. Meer zit er niet in omdat haar baan en de invulling van het commissielidmaatschap bij de Provincie veel tijd kosten.
Een kind en zijn ouders gelukkig maken
In 2017 is Sabine dyslexiespecialist geworden bij GGZ en in de reguliere zorg. “Het is ontzettend mooi werk. Zeker als ik een kind in zichzelf laat geloven; en dat het verder kan. En mede daardoor óók de ouders gelukkig worden. That makes my day.” Ook maakt zij deel uit van het project Preventieve Dyslexie. Een paar gemeenten doen hieraan mee. Iedere school mag 2 kinderen aanwijzen uit groep 2, 3 of 4. “We laten zo de leerkracht plus een groepje kinderen meeprofiteren van de begeleiding. Dat is heel waardevol, kent goede resultaten en werkt besparend op zorgkosten.”
Betere balans in de politiek
Wat de inwoonster van Roermond ook waardevol vindt is dat er meer vrouwen het politieke speelveld betreden. Wil je een breder perspectief aan oplossingen? Dan is het vrouwelijke aandeel onmisbaar. “Wij bekijken sommige zaken nu eenmaal vanuit een andere invalshoek. Er zijn dus echt meer vrouwelijke politica nodig om een betere balans te krijgen. Ik heb wel het idee dat vrouwen steeds bewustere keuzes maken en dat over een tijdje die balans er meer is. Daarnaast moeten ze de bescheidenheid van zich afgooien. Ze hebben vaak twijfels.
Terwijl mannen die ook hebben, maar het niet laten merken. Daar kunnen sommige vrouwen een voorbeeld aan nemen.” Wat ook helpt: de zorg voor de kinderen meer verdelen over beide ouders. In veel gevallen is dat nog traditioneel geregeld. Waar moet een vrouw dan de tijd vandaan halen om een politieke functie te bekleden? Nog genoeg werk aan de emancipatiewinkel dus.
Ben een positief rolmodel als vrouw
“Wat ook niet echt helpt: dat sommige vrouwen elkaar het succes niet gunnen. Ze moeten echt de ‘krabbenmentaliteit’ achterwege laten. Je moet elkaar juist steunen. Dat is heel belangrijk. Ben een positief rolmodel. Als ik dat betrek op de politiek, dan zie je ook vaak dat vrouwen uit verschillende politieke partijen zich soms het leven zuur maken. Terwijl ik dan denk: joh, ga op een goede, constructieve manier met elkaar om, daar worden jullie allebei beter van.
Vriendelijkheid kost niets
Naast haar baan en politieke hobby’s heeft Sabine weinig tijd voor haar andere hobby’s golfen en tuinieren. Maar toch trekt ze hier uren voor uit. “Zo creëer ik rustmomenten in mijn drukke leven en krijg ik mijn broodnodige beweging, want ik zit veel uren op een dag.” Haar doel voor de komende tijd is een lagere handicap zien te bemachtigen op de golfbaan. Ze is bloedje fanatiek, grote kans dat het haar gaat lukken. Daarnaast is ze lid van een spaarkas en een wijnclub.
Ook leuke vrijetijdsbestedingen. De afdracht van de spaarkas hebben ze nu in coronatijd aan de noodlijdende ondernemer geschonken. Van dit soort acties is deze inwoonster van Limburg erg gecharmeerd. En vriendelijkheid in de breedste zin van het woord. Waaronder lokaal kopen. Of vlaaien brengen voor het ziekenhuispersoneel. “En zeg nu zelf: vriendelijkheid kost niets. Je moet met iemand omgaan, zoals jij wilt dat mensen met jou omgaan. Als iedereen dat zou inzien en daarnaar zou handelen, ziet de wereld er een stuk mooier uit.”
Artikel geschreven door Sylvia Beugelsdijk