Tamara van Bogaert: Het COC blijft altijd nodig

Het zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn om te houden van wie je wilt, maar dat is het nog steeds niet voor iedereen. In gesprek met de nog maar 30-jarige directeur van het COC Limburg over haar werk, acceptatie, discriminatie en hoe ze de toekomst ziet.

Schrijnende verhalen genoeg
“Het was geen verrassing. Mijn vader verwachtte al dat ik wellicht met een vrouw zou thuiskomen. En eigenlijk, het maakte hem helemaal niets uit. Dat is zo fijn. Ook familie en vrienden van me wisten het en accepteerden het meteen. Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Een paar vrienden – en eigenlijk wil ik die niet eens zo noemen – zijn afgevallen. Verder heb ik zelf gelukkig nooit vervelende dingen meegemaakt. Maar ik ken helaas genoeg schrijnende verhalen. Het totaal niet accepteren. Het huis uitzetten. Niet meer de straat op mogen.”

Werk aan de winkel
“Ik wilde op een gegeven moment vrijwilligerswerk gaan doen. En omdat ik tot mijn 24ste nog nooit gehoord had van het COC Limburg, terwijl zij toch de belangen behartigen van LHBTI’ers, heb ik me daar aangemeld. Er was werk aan de winkel. Helaas was voorlichting geven niet te combineren met mijn fulltime baan op dat moment. Wel heb ik in allerlei werkgroepen gezeten. In oktober 2017 ben ik bestuurslid geworden in goed overleg met de toenmalige gedeputeerde. Ik werkte toen namelijk bij de Provincie Limburg voor de Sociale Agenda. En COC krijgt subsidie van diezelfde Provincie. Het was geen enkel probleem als ik me maar ver hield van COC-zaken in mijn werk.”

Directeur COC Limburg
“De eerste tijd was een beetje rommelig met het nieuwe bestuur. We waren er daarom snel over uit dat er iemand op kantoor moest komen met hart voor de zaak. En tegelijkertijd wilden we een nieuwe invulling geven aan de verschillende functies. Ik heb toen samen met het bestuur een nieuwe functie geschreven: uitvoerend directeur. Bij de Provincie was het niet duidelijk wat met mijn baan ging gebeuren en dus heb ik meegedaan met de sollicitatieprocedure. En met succes. Per 1 februari 2019 ben ik directeur COC Limburg. Nu kan ik me fulltime bezighouden met het LHBTI-beleid en er samen met veel samenwerkingspartners voor zorgen voor meer bekendheid én acceptatie.”

Regenboogsteden
“Overleggen, overleggen, overleggen. Dat is wat ik doe. En dus ook: veel verslagen schrijven. Subsidies aanvragen. Werkgroepen opzetten. Mijn mailbox zit altijd stampvol. Ik overleg veel met gemeenten. COC Limburg is hun sparringpartner. Met alle regenboogsteden Maastricht, Heerlen, Sittard, Venlo, Weert en Roermond samen, en Venray, maken we afspraken. De steden (behalve Venray) krijgen Regenbooggelden vanuit de Rijksoverheid  en hiervoor worden in samenwerking met COC Limburg activiteiten en evenementen georganiseerd. Zoals voorlichtingen op scholen, activiteiten voor jongeren, zodat ze sociale contacten op kunnen doen. En ook leuke bijeenkomsten voor ouderen.”

Schijnacceptatie
“We zijn op de goede weg, maar die weg is wel nog heel lang. Zolang als 2 vrouwen of 2 mannen erover moeten nadenken of ze ergens hand in hand kunnen lopen, is het COC heel hard nodig. Het is ongelooflijk en onbegrijpelijk, maar discriminatie op basis van geaardheid is niet strafbaar. Het staat niet in de grondwet. Wel als er gediscrimineerd wordt op basis van religie, cultuur of huidskleur dan is iemand strafbaar. Dat maakt me ontzettend boos en verdrietig. En mijn bloed komt echt tot het kookpunt als mensen zeggen dat Nederland een tolerant land is. Het lijkt een positief woord ‘tolerantie’, maar het betekent voor mij ‘schijnacceptatie’. Dat zegt genoeg.”

Gun mensen de tijd
“Uit de kast komen is voor veel mensen heel spannend. Logisch ook. Je weet nooit hoe iemand gaat reageren. Kies in ieder geval een goed moment. Ga rustig zitten. Leg emoties in het gesprek. En het voornaamste: accepteer de reactie van bijvoorbeeld je ouders ook als die niet meteen positief is. Jij hebt misschien zelf jaren gedaan om aan het idee te wennen. Realiseer je dat je ouders het misschien niet zagen aankomen en nu hun verwachtingen over de toekomst moeten bijstellen. Dat kan heel shocking zijn. Schrijf hen niet gelijk af omdat je had gehoopt dat ze het meteen prima zouden vinden. Gun hen ook de tijd om aan de nieuwe toekomst te wennen en deze te accepteren.”

De toekomst door mijn (regenboog)bril
“Over 10 jaar zijn seksuele geaardheid en genderidentiteit opgenomen in de grondwet als strafbaar feit op basis van discriminatie. Het COC is dan nog altijd nodig. Iets meer op de achtergrond, want onze samenwerkingspartners zijn zo sterk dat alles bijna vanzelf gaat. Iedereen spreekt elkaar aan als hij onrecht ziet op wat voor gebied dan ook, zodat iedereen zich veilig voelt binnen onze samenleving. Laten we hopen dat dit allemaal een feit is rond 2030. Of eerder.”

Laat de nieuwe toekomst maar beginnen
“In ons nieuwe huis ga ik samen met mijn vriendin aan een nieuwe toekomst beginnen. Dit is een fijn plekje in een veilige en vertrouwde omgeving voor de komende 30, misschien wel 40 jaar. Met de zon en een big smile op mijn gezicht geniet ik met volle teugen in onze tuin.”

Artikel geschreven door Sylvia Beugelsdijk