Aleida Berghorst maakte van haar hobby haar beroep

Artikel geschreven door Sylvia Beugelsdijk

Politieke zaadje is daar geplant
Als 6-jarig meisje was Aleida al begaan met anderen. Ze ging van deur tot deur om handtekeningen in te zamelen, omdat ze op het Jeugdjournaal een zielig verhaal had gezien van Chinese kinderen op een circusschool. 25 handtekeningen had ze verzameld. Een mooie opbrengst voor zo’n kleine meid. Samen met haar moeder schreef ze een brief die ze met de krabbels van haar buurtbewoners opstuurde naar de Chinese ambassade in Nederland. Ook Telekids werd ingelicht met daarbij een oproep dat iedereen het net zo zielig moest vinden als haar. Het grote rechtvaardigheidsgevoel zat er toen al in. Het politieke zaadje is duidelijk daar geplant. 

“Belangenbehartiging had ik altijd al in me”
“Dat was mijn eerste politieke daad. Nog zonder de notie van politiek, politieke partijen en maatschappelijke problemen. Maar ik zag als kind iets wat ik zielig en onrechtvaardig vond en ik wilde daar iets aan doen. Dat is als rode draad door mijn schoolcarrière gelopen. Ik ben van alles geweest. Van voorzitter van de leerlingenraad tot en met voorzitter van de galacommissie. Dat stukje belangenbehartiging heb ik dus altijd in me gehad.” Bert Koenders, voormalig Tweede Kamerlid voor de PvdA, gaf het zaadje nog wat meer water, toen hij les gaf in debatteren aan vijf vwo, de klas van Aleida. “Ik was behoorlijk onder de indruk van die man, wat hij vertelde, wat hij deed… Ik hing aan z’n lippen.” Een lidmaatschap van de Partij van de Arbeid kon niet uitbleven. Tijdens haar rechtenstudie in Nijmegen heeft zij zich aangemeld.

“Mijn zus was mijn redding”
Aleida’s vader en moeder zijn gescheiden toen ze nog jong was. Haar moeder bleef op de Veluwe, haar vader vertrok naar Limburg. Toen hij 7 jaar geleden overleed, is Aleida verhuisd naar Limburg om dichter bij haar broertjes en zusjes te kunnen zijn. Ondertussen wilde het solliciteren niet vlotten. Niet gek, want het was midden in de crisisjaren. “Uiteindelijk ben ik na ongeveer twee jaar gestopt met bedrijven benaderen en ben ik als zelfstandig jurist aan de slag gegaan in combinatie met een baan bij een callcenter. Mijn zus, bij wie ik toen woonde, is mijn redding geweest. Ik hoefde niets te betalen, behalve mijn zorgverzekering en af en toe wat boodschappen. Zo ben ik erbovenop gekomen.” In die tijd meldde zij zich ook aan bij de PvdA in Valkenburg. Ze waren daar maar wat blij met een jong en enthousiast lid. Binnen no time zat Aleida in twee commissies en even later in het bestuur.

“We helpen mensen die niet mee kunnen komen”
Sinds 2019 adviseert Aleida zo’n 32 uur per week gemeenten in Midden-Limburg rondom het thema laaggeletterdheid. Dit doet ze bij de stichting Lezen en Schrijven. Het gaat om advies bij het schrijven van beleid en de uitvoering ervan. “De stichting kijkt om naar mensen die niet mee kunnen komen in de samenleving. We zetten ons voor 100% in om hen te helpen. Ook zorgen we ervoor dat de samenleving laaggeletterden helpt. Dit geeft heel veel voldoening.”

Agenda in balans
“Met twee banen van samen 50 uur per week moet ik goede afspraken maken. Met mezelf, mijn partner, stichting Lezen en Schrijven en de Statenfractie. Ik ben heel open richting mijn partners op mijn werk. Transparantie over die rol is belangrijk. En het levert daardoor nooit problemen op. Andersom ben ik ook heel open richting de politiek. Zo kan ik me niet mengen in onderwerpen die te maken hebben met laaggeletterdheid. In mijn portefeuille heb ik mobiliteit (waaronder het vliegveld in Beek) en duurzaamheid.”

Aleida werkt in principe niet op vrijdag- en zaterdagavond en zondag is haar rustdag. En verder wil zij doordeweeks niet meer dan drie avonden weg zijn. Ze moet hierin keuzes maken. Anders gaat ze maar door en door. “Mijn eigen gezondheid is belangrijker dan wat dan ook. De wereld vergaat niet als ik ergens niet bij ben. Natuurlijk is het leuk om aanwezig te zijn, maar niet ten koste van alles. Zo hou ik nog genoeg privétijd over met Michiel, mijn vriend met wie ik samenwoon, en voor sociale contacten.” Haar werkgever stichting Lezen en Schrijven is bovendien heel flexibel. Een halfuurtje later beginnen moet kunnen als het werk maar af is aan het einde van de dag. Zo blijft haar agenda in balans.

“Babi pangang was heerlijk; toch maak ik ‘m niet meer”
Zoals in de inleiding al duidelijk werd, vindt Aleida koken fantastisch om te doen. Ze gaat op zondag meestal helemaal los met experimenteren. Buiten de coronacrisis komt dan regelmatig de kook- en eetclub op bezoek: vrienden en familie. Zij kookt dan en de rest eet. Van alles maakt ze klaar. Niets is te gek. Maar als ze een gerecht drie keer geprobeerd heeft, is er geen eer meer aan te behalen en probeert ze weer iets nieuws. Zo kwam het bij haar op een keer babi pangang te maken… “Dat is best een grappig verhaal… Ik maakte de lekkernij helemaal van scratch. Er kwam geen zakje of poedertje aan te pas. Zoals het hoort dus. Hij was heel lekker geworden, al zeg ik het zelf. Maar Michiel wil dat ik ‘m niet meer klaarmaak. Helaas. Waarom? Nou, hij is maandagmorgen van zijn werk uit weer naar huis gereden om zijn kleren te verwisselen, omdat ze stonken naar het gerecht.” Ze kan haar lachen niet inhouden als ze dit vertelt.

Van bijstand tot burgemeester
Aleida’s oma vertelde haar ooit dat de slager aan Aleidaatje had gevraagd wat ze later wilde worden. Die kleine meid antwoordde zonder te knipperen met haar ogen en tot verbazing van haar oma: minister-president van Nederland. Of zij die aspiraties nu nog steeds heeft? “Laat me vooropstellen dat een baan in de politiek zo ongeveer het mooiste is wat er is op de wereld. Dat je mag opkomen voor de belangen van anderen. Fantastisch. En ja, ik kijk altijd naar boven. Statenlid zijn is, denk ik, niet mijn eindstation in de politiek. Maar ik heb niet de illusie dat ik premier ga worden. Ik zou niet eens weten of ik alles zou willen opofferen voor deze zware, verantwoordelijke job.” En wat als de op de Veluwe geboren Aleida in de toekomst kon kijken…? “In mijn dromen zou ik een heel leuke burgemeester zijn. Ik vind dat echt een fantastisch beroep. Als het me zou lukken dan zou ik enorm trots op mezelf zijn. Want ga er maar aanstaan… dat je het als niet-Limburgse vrouw, ooit opgegroeid in de bijstand, tot burgemeester kan schoppen. Het zou prachtig zijn, maar de tijd zal het leren…”