Een ontmoeting aan de deur

Vorige week stonden er drie jonge vrouwen bij ons aan de deur. Ze hadden gezien dat het woord BIZ op onze locatie stond vermeld. Bizpoint Bedrijvencentrum Roermond. Ze dachten, bussines? Daar zullen vast veel bedrijven zijn en ze kwamen naar binnen. Met in hun handen een uitgeprinte CV in het Nederlands, gemaakt door een beveiliger die hen graag even opweg wilde helpen. Toevallig stond onze deur open en toevallig zijn wij een Limburgse vrouwen organisatie. Hoe gek kan het lopen.

Voorzichtig, wat onzeker, vroegen ze in het Engels of wij misschien werk voor hen hadden. Ze hadden gezien dat er in dit gebouw veel bedrijven gevestigd zijn en hoopten dat er ergens een kans voor hen lag. Al snel bleek dat ze afkomstig waren uit Oekraïne gevlucht voor de oorlog, op zoek naar rust, zekerheid en een tijdelijke toekomst hier. Met behulp van een vertaalapp probeerden we te communiceren, wat niet eenvoudig was. Toch maakten hun inzet en vastberadenheid diepe indruk. Ze vertelden dat ze samen een auto hadden gekocht om mobieler te zijn voor werk en zo meer kans te kunnen maken op een baan.

Gelukkig konden we terugvallen op Dasha Zatula, een voormalige collega en nog altijd een betrokken vrijwilliger bij ons. Dankzij haar kennis van de Russische en Oekraïense taal konden we echt met de vrouwen in gesprek. Dasha aarzelde geen moment. Ze schakelde haar netwerk in, benaderde verschillende bedrijven en hielp met het plannen van de eerste sollicitatiegesprekken.

Wat begon als een toevallige ontmoeting aan de deur, groeide uit tot een keten van betrokkenheid. We hebben inmiddels een vervolgafspraak gepland en de eerste sollicitatie bij AH in Herkenbosch staat gepland. We gaan opzoek naar een vrijwillige tolk die hen structureel kan ondersteunen. Want goed kunnen communiceren is essentieel, het opent deuren, letterlijk en figuurlijk.

Ze vertelden dat ze graag fulltime willen werken niet alleen omdat ze gemotiveerd zijn, maar ook omdat ze anders hun financiële steun verliezen. Als ze gaan werken stopt alle aanvullende hulp, geen reisbonnetjes meer, geen maandelijkse bijdrage van €300,- waarvan ze €250,- aan huur moeten betalen. Zelfs bij een contract van 5 uur per week vervalt deze steun. Dat betekent dat ze praktisch niets overhouden om van te leven als ze maar een klein urencontract krijgen. Daarom willen ze het liefst volledig zelfstandig kunnen zijn en hun eigen geld verdienen, zonder afhankelijk te blijven van tijdelijke regelingen.

De afgelopen zeven maanden hebben ze gewerkt bij een schoonmaakbedrijf, maar daar waren helaas niet voldoende uren meer beschikbaar.

Waar mogelijk gaan wij deze vrouwen helpen om hun plek te vinden. Hun verhaal laat zien hoe sterk de wil is om zelf de regie te nemen, hoe belangrijk werk is voor waardigheid en zelfstandigheid, en hoe een klein gebaar van hulp het verschil kan maken.

Ik ben tevreden met dit artikel!