Mayra Parra Perez, je hebt je leven in eigen hand

Moeder wees de weg
Mayra woonde in Venezuela met haar moeder, broer, zus en haar oma onder één dak. Haar moeder deed er alles aan om genoeg geld te verdienen, wat niet altijd makkelijk was. Soms was er zelfs geen geld om te eten. “Mijn moeder was een bewonderenswaardige vrouw. Zonder haar had ik het allemaal niet gered. Ze was er altijd voor mij. Met de weinige kansen die het leven haar bood wees ze ons de weg naar een gelukkig leven en heeft ze ons de kans gegeven ons te ontwikkelen. Ze is helaas in 2014 gestorven aan de gevolgen van een beroerte. Heel plotseling.” Mayra was toen in Spanje en heeft dus geen afscheid van haar kunnen nemen. Ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. Ondanks dit grote verlies zit ze niet bij de pakken neer.

Lifechanging beslissingen
De Venezolaanse heeft drie belangrijke beslissingen genomen in haar leven. Op 7-jarige leeftijd zei ze – hoe jong ze ook was – heel stellig tegen haar moeder dat ze later dokter wilde worden. “Mijn moeder lachte er een beetje om, want ze dacht dat verandert nog wel. Maar niet dus. Ik zette door. Met veel steun van haar, mijn broer en zus heb ik op mijn 23ste het diploma behaald in Venezuela.”

Mayra wilde zich heel graag specialiseren tot longarts en wist dat ze deze studie beter in Spanje kon gaan volgen. Haar besluit stond vast: ze ging naar Zuid-Europa. Het was een enorme stap, maar met de betere technologie en behandelingen daar, wist ze dat dit een goede keus was. “En hierdoor kon ik mijn familie wat teruggeven: geld. Ik kon iets terugdoen wat zij altijd voor mij hadden gedaan. Dat voelde goed.”

Ze studeerde in 2016 af als longarts en 1 maand later ontmoette ze haar man Roel Metsemakers. Hij nam in Malaga deel aan een voetbaltoernooi. Niet als speler, maar als scheidsrechter. Drie maanden later hadden ze een relatie. “Eén jaar daarna deed hij me een aanzoek. Toen kwam mijn derde belangrijke beslissing: ja zeggen tegen de man van mijn dromen. Hij is mijn steun en toeverlaat. Mijn alles. Eerst was mijn moeder dat voor mij, nu Roel. Hij is mijn tweede ‘angel’.”

Mensen beter maken
Waarom de Zuid-Amerikaanse al zo jong wist dat ze arts wilde worden? Daar is ze heel duidelijk over. Er was geen voorbeeld in de familie of in hun straat of kennissenkring. Nee, haar oudoom stierf en ze vroeg zich af waarom hij dood ging. “Ik vond het ontzettend interessant hoe het menselijk lichaam werkt. Ik wilde er meer over weten. Hoe mooi is het dat je iemand kunt genezen. Je stelt een diagnose en over een paar dagen, weken, maanden is iemand beter. Dat wilde ik ook.”

Nog altijd niet aan de slag als longarts
Des te frustrerender is het voor de longarts dat ze nog niet aan het werk mag in Nederland. Zeker in het begin van de coronacrisis was het alle hens aan dek, maar niet voor Mayra. Zij mocht wel als helpende aan de slag, maar niet voor het vak waarvoor ze geleerd heeft. Het kan niet aan haar Nederlands liggen, want dat is perfect. “Ik moet een BIG-registratie hebben om hier te werken. Ik heb hiervoor al een aantal toetsen volbracht, maar ik moet er nog meer doen. Als ik die met succes afgerond heb, kan ik onder supervisie van een Nederlandse arts aan de slag, maar er moet ook maar net een ziekenhuis me nodig hebben. Ik begrijp van andere artsen, onder wie een Cubaanse, dat het lang duurt. Dat is heel frustrerend. Ik wil niet afhankelijk zijn van mijn man en daarnaast is het belangrijk dat ik mijn vaardigheden als arts blijf oefenen. Misschien dat ik in België, net over de grens, wel aan de slag kan als longarts. Ik ben hier nu mee bezig om dit te onderzoeken. Dan kan ik me nuttig maken en in de tussentijd veel ervaring opdoen en na drie jaar in Nederland aan het werk.” Nu werkt Mayra voor 20 uur per week in een verpleeghuis in Elsloo. Dit is goed te combineren met de lessen Nederlands. Ze kan met haar collega’s ook de taal oefenen, behalve dan als ze Limburgs spreken.

Goed doen voor anderen
“Als ik in de toekomst kijk, zie ik me werken als longarts in een ziekenhuis. Daar ga ik veel patiënten helpen. Ik wil mijn familie in Venezuela kunnen ondersteunen. Ook hoop ik dat ik er vaker op vakantie kan gaan en hen kan laten overkomen naar Nederland. Wat ik heel belangrijk vind is goed doen voor anderen, vooral arme mensen en hun kinderen. Als vrijwilliger of in de vorm van donaties. In mijn huidige situatie lukt dat helaas niet.” Mayra’s droom is ook om kinderen te krijgen. Maar ze zegt er meteen lachend achteraan: we moeten wel tempo maken. Ze wil graag haar toekomstige kind(eren) bewust maken dat niet iedereen het goed heeft in de wereld. Ze is er zelf een voorbeeld van. Het is fijn om goed te doen voor anderen. Dat wil ze haar kind(eren) straks meegeven.

Gelukkige momenten
“Ik krijg van best veel dingen een lach op mijn gezicht. Als ik aan het verleden denk bijvoorbeeld dan zie ik mijn moeder en wat ze allemaal voor mij gedaan heeft. Ik heb heel veel mooie momenten met haar gedeeld. Ook gewoon naar de supermarkt gaan was fijn. Ik heb haar tenminste 25 jaar bij me gehad; anderen hebben dat geluk soms niet. Daar ben ik heel dankbaar voor. Nu word ik iedere morgen wakker naast mijn man. Dat maakt me heel gelukkig. Hij heeft vertrouwen in me, is altijd positief en draagt me op handen. Als de zon schijnt dan ben ik ook happy. Mijn broer en mijn drie nichtjes brengen ook een lach op mijn gezicht, iedere keer als ik ze spreek. Voor de toekomst zie ik een mooie carrière met een goede baan en een bijpassend salaris. Ik verheug me daar enorm op.”

Je hebt je leven in eigen hand
Mayra wil als afsluiting jou als lezer meegeven dat je zelf iets van je leven moet maken. Net zoals zij dat heeft gedaan.

“De omstandigheden waarin je zit en terechtkomt, bepalen 10% van je leven.
De besluiten die je zelf neemt, bepalen 90% van wat er gebeurt met je leven.”