Bewust kinderloos

Mijn verhaal
Toen ik een klein meisje was, riep ik dat ik nooit kinderen wilde. Dat gevoel is er altijd geweest en altijd gebleven. Nee, ik heb geen hekel aan kinderen. Integendeel! De kinderen van mijn overleden zus zijn mijn eigenbenoemde ‘suikerkindjes’, inmiddels volwassen. Sinds de dag dat ze geboren zijn heb ik altijd veel tijd met hen doorgebracht. Echt genieten!

Kinderen van mijzelf daarentegen, dat wilde ik nooit. Het leuke is dat kinderen van familie en vrienden graag bij mij zijn. Ik ben geen opvoeder, bij mij mag veel, binnen grenzen dat wel, en ik vind het ook altijd weer prima als ze naar huis gaan. 

Het grappige is dat zowel mijn vriend als ik een dierbaar verlies hebben geleden waardoor de kinderen van mijn zus met hun partners, evenals de kinderen van mijn vriend met hun partners veel bij ons over de vloer komen. Ik voel mij geen moeder, maar vervul wel een hele mooie rol in dit bijzondere samengesteld gezin.

En nee, nog steeds heb ik er geen spijt van dat ik geen kinderen heb. ‘Het gevoel’ is er nooit geweest en dat is helemaal prima. Ik ben erg blij dat ik deze keuze heb kunnen maken en niet geforceerd aan kinderen ben begonnen omdat het zo hoort. In mijn jongere jaren, toen ik pas getrouwd was met mijn toenmalige partner, heb ik heel vaak de vraag gekregen ‘én?... wanneer komt er een kleine bij jullie.....’. In een baldadige bui heb ik wel eens gevraagd of ooit het idee is opgekomen dat ik geen kinderen kon krijgen.
Anderzijds heb ik altijd zonder blikken of blozen verteld dat ik het gevoel gewoon niet heb en dat ik het erg egoïstisch vind om dan toch een kind op deze wereld te zetten.

Dat is hoe ik het echt voel.
Ik zag vriendinnen worstelen met het in stand houden van de roze wolk die er vaker niet dan wel is. Omgekeerd keken zij met enige jaloezie naar het vrije leven dat ik leidde en dat voor hen lichtjaren weg leek en vaak ook was. Daarnaast heb ik mij ook vaak verbaasd over de vanzelfsprekendheid die je door anderen wordt opgelegd. Huisje Boompje Beestje en als je daar niet aan voldoet, is het voor veel mensen echt schakelen. Want wat als je straks spijt krijgt en je ‘te laat’ bent en je geen kinderen meer kunt krijgen.

Ik dacht net andersom; als ik het niet 100 % zeker weet, wat als ik dán spijt krijg, dan heb ik én het kind echt een probleem. Dat wilde ik een kind niet aandoen. Dit naast het feit dat ik geen goed huwelijk had, dat maar kort heeft geduurd, wat doe je een kind, dat je niet wil, dan aan?! Gelukkig stonden mijn ouders achter mijn keuze om niet aan kinderen te beginnen. Sterker nog, ik zou hen enorm hebben verbaasd als ik had verteld dat ik zwanger was. Zij wisten immers niet beter dan dat ik dat niet zag zitten. Voor mijn ouders was het belangrijk dat ik gelukkig was.

Bevriende stellen van mijn ouders die op de opa en oma-wolk zaten, vroegen gek genoeg aan mijn ouders of ze het niet erg vonden dat ze geen kleinkinderen van mij hadden. Echter na een paar jaren werden ook mijn ouders met jaloezie bekeken omdat ze geen oppas voor de kleinkinderen hoefden te zijn, maar lekker konden genieten van hun pensioen en doen en laten wat ze wilden.

De appel valt niet ver van de boom…

Mijn gouden tip
Als je geen kinderen wil, dan wil je ze niet!
Laat je niet ompraten dat je er spijt van krijgt dat je er geen hebt, of dat het straks te laat is. Jij weet zelf het allerbeste wat jij wil.

Laat een ander niet voor jou bepalen. Dáár krijg je spijt van! Het heeft mij vrijheid en een mooie carrière gebracht en daar ben ik trots op.

Eveline Nelissen, 54 jaar, woonachtig in Eijsden. Als zelfstandig Business Coach help ik ondernemers om hun bedrijf te laten groeien. Door de waarde van hun netwerk te zien en dit op een efficiënte manier te gebruiken, groeien ze als ondernemer en als mens, krijgen ze meer klanten én meer omzet.