Als je je best doet dan is er veel mogelijk

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

Gevlucht vanuit Bosnië
De 40-jarige heeft tijdens de oorlog in voormalig Joegoslavië veel heftige dingen meegemaakt. “De kogels vlogen me letterlijk om de oren. Mijn moeder, oma en ik vluchtten daarom het land uit. In Den Bosch werden wij opgevangen in een kazerne. Na 18 maanden wachten, konden we onze intrek nemen in een huis in Sleeuwijk.
Helaas overleed mijn moeder in 1995. Mijn oma en ik hebben vanaf dat moment een aantal jaren in een piepkleine bejaardenwoning gewoond. Totdat jeugdzorg vond dat ik beter af was in een pleeggezin. Daar heb ik vertoefd tot mijn achttiende. Op die leeftijd vond ik dat het tijd was om op mezelf te gaan wonen.”

Waar kom ik vandaan? 
Rond haar vijftiende is Hadjara begonnen met werken bij CoolCat in Breda als weekendhulp. “Uiteindelijk heb ik me hier opgewerkt tot filiaalmanager in Hoogvliet. Ik had succes, maar toch bleef er iets knagen. Ik had in die tijd weinig contact met de Bosnische gemeenschap. En alhoewel ik me Nederlander voel, wilde ik ook mensen leren kennen uit mijn geboorteland. Want de vraag: waar kom ik vandaan, bleef maar opspelen.
Ik ging veel naar feestjes waar oud-landgenoten kwamen. Zo heb ik in 2005 mijn huidige man Alen Pasagic leren kennen. Hij woonde in Roermond, maar omdat ik een goede baan had en hij als muzikant overal kon werken, trok hij bij mij in.”

Werken is overleven
Hadjara raakte al snel zwanger van een dochter en bleef gewoon fulltime werken. “Ik weet wat het is om geld te hebben, maar zeker ook om het niet te hebben. Werken is overleven. Omdat ik zelf geen familie heb en het fijn is je te omringen met lieve mensen – zeker als je een kindje krijgt – besloten we naar Roermond te verhuizen.

Om precies te zijn naar de wijk Maasniel. Hier kreeg ik mijn schoonouders en schoonbroer met zijn gezin er als familie bij. Dat voelde goed. In 2006 kwam onze dochter Medina ter wereld na een zeer onzekere zwangerschap. Bij haar geboorte bleek ze gelukkig alleen maar een schisis te hebben, die na een operatie bijna niet meer zichtbaar is.” De zwangerschap is Hadjara niet in de koude kleren gaan zitten. Ze had een hele tijd depressieve gevoelens. Maar ook in die periode bleef ze werken.

Verkoper buitendienst
Na de geboorte van hun zoon Majdin lukte het de inwoonster van Roermond niet al haar uren te werken, daarover voelde ze zich schuldig. Dat was het moment om ander werk te gaan zoeken. Iets dat te combineren was met het zorgen voor haar kinderen. Er zat op dat moment niet veel anders op om te gaan poetsen voor de Hago. “Ik had daar fijne werktijden, werkte er met plezier en het gaf me voldoening.

Want ik wilde absoluut niet afhankelijk zijn van mijn partner en de overheid. Naast poetsen mocht ik ook al snel alles klaarzetten voor vergaderingen. Een van mijn werkplekken was Van Gansewinkel (nu Renewi). De directeur gaf mij uiteindelijk de kans om méér te doen. Hij zag potentie in me. En ik pakte die kans met beide handen. Ik werd verkoper buitendienst mét auto, laptop en telefoon van de zaak. Dat was leuk. Kwam ik daar als vrouw van 1.62 meter in een mannenwereld praten over containers. Na zo’n drie jaar kwam de klad in de verkoopcijfers. Er waren meer kapers op de kust die afval afvoerden voor minder geld. Ik moest iets anders gaan doen en ben in mijn gedachten teruggegaan naar mijn jeugd. Wat vond ik toen leuk? Het bleken mijn eigen rijlessen te zijn. En ik wist: dát wil ik gaan doen.”

De vrouwelijke Najib Amhali
Een opleiding tot rijinstructeur was zo gevonden. En niet veel later was Hadjara in het bezit van haar papiertje én had ze Autorijschool Neel ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. “In eerste instantie heb ik niet veel verdiend. Maar het is zó snel gegaan. Na één jaar zat mijn hele agenda vol en nu heb ik zelfs een wachtlijst. Hoe ik dat doe? Ik geef les met een lach en ben tóch een beetje streng als het moet. Mijn leerlingen accepteren dat. Ik zeg wel eens dat ik de vrouwelijke Najib Amhali ben.

Het is zo leuk om te doen. En de jeugd houdt me jong. Ik volg Temptation Island, weet wie Boef is en welk liedje hij uitbrengt. Niet alleen ben ik rijinstructeur, maar ik help hen ook aan een woning en de inrichting. Ik zorg voor voedselpakketten en kleding. Ik ben zoveel meer en dat wil ik ook graag zijn.” Hadjara wordt op handen gedragen. Dat blijkt alleen al uit het zwaaien en toeteren van haar oud-kandidaten, foto’s van eerste autootjes die ze haar doorsturen of de uitnodigingen voor bruiloften en kraamvisites. “Ik behandel mijn klanten zoals ik zelf behandeld wil worden.”

Als je maar je best doet
Het artikel begon met ‘dream big’. Niet voor niets natuurlijk. Hadjara kon al verklappen dat haar man ook de opleiding tot rijinstructeur volgt op dit moment. Hij gaat in het voorjaar toetreden tot de rijschool. De eerste uitbreiding is daarmee een feit. “Als ik zo’n tien jaar vooruitkijk dan bestaat onze rijschool hopelijk uit meer dan twee auto’s.
Ik hoop op een stuk of zes meer, twee motors, een bus, een vrachtwagen en een aanhangerwagen.” Maar dan zijn we er nog niet. Nee, de ultieme droom is om bekend én meteen ook de grootste te zijn in heel Nederland. Om met haar eigen woorden af te sluiten: “Als je je best doet dan is er in Nederland veel mogelijk.”