Annick Teeuwen Niemand kiest de plek waar hij geboren wordt

Genoten van het studentenleven
De in het Zuid-Limburgse dorpje Kunrade geboren Annick was een globetrotter in de dop. Op haar vijftiende zei ze doodleuk tegen haar moeder dat ze waarschijnlijk niet in Nederland zou blijven wonen. Het was geen verrassing voor haar moeder, die had dat allang zien aankomen. “Toen ik klaar was met de middelbare school ben ik meteen naar het buitenland vertrokken. Eerst naar Brazilië. Ik had de afspraak met mijn ouders dat ik zelf een scholarship moest regelen en na een jaar terug zou komen om in Nederland te gaan studeren. Daar heb ik me aan gehouden”, vertelt Annick. Ze ging daarna studeren in Groningen. Zo ver mogelijk weg van Kunder, zo leek het. Maar Annick legt uit dat het vooral een fantastische studentenstad is. Daar heeft ze dan ook met volle teugen genoten. En soms misschien wat te, voegde ze er lachend aan toe.

Het buitenland bleef trekken
Annick was ook toen al heel actief. Ze poetste als bijbaantje bij een vrouwenopvanghuis. Al gauw werd ze gastvrouw bij avond-, nacht- en weekenddiensten. Ze voelde zich helemaal in haar element. Het buitenland bleef trekken. Met haar bachelor in de pocket ging de geboren Kunraadse naar Polen en daarna naar Spanje om daar een semester te studeren. “Mijn eindstage heb ik in Beijing mogen uitvoeren, bij United Nations Women. Daar heb ik heel veel geleerd. En de stad is echt mijn favoriete plek om te wonen. Op de luchtvervuiling na dan.”

Strijden voor menselijke gelijkheidsaspect
Eenmaal terug in Nederland – in 2010, midden in de economische crisis – was het nog niet zo gemakkelijk om aan een baan te komen. Tijdens een bezoek aan een jarige vriendin in Brussel meldde ze zich toch ook daar maar aan bij arbeids- en uitzendbureaus. You never know. Wonder boven wonder, kon ze meteen aan de slag. En een aantal weken later kon ze zelfs starten bij het Europese hoofdkantoor van Toyota. Het was niet haar ultieme droombaan, want die lag in de publieke of non-profit sector, maar Annick pakte de kans met beide handen aan. Op deze manier had ze inkomen en kon ze ervaring opdoen binnen een bedrijf in de private sector. “De Japanse cultuur vond ik geweldig. Maar het werk an sich was niet iets waar mijn hart sneller van ging kloppen. Na vier jaar wilde ik iets anders. Ik maakte een uitstapje van een jaar bij een politieke partij. Hierna wist ik dat ik ergens wilde werken waar gestreden wordt voor het menselijke gelijkheidwaardigheidsaspect.”

Gebrek aan bewustwording
Annick was op de kleuterschool al bezig met de gelijkwaardigheid tussen meisjes en jongens. Ze kan zich bijvoorbeeld nog goed herinneren dat alle kinderen speelgoed mochten uitkiezen op een tafel. Zij koos een bal, maar dat mocht niet van de juf ‘een bal is voor jongens, pak jij maar een pop’. Dat was zo tegen haar zere been dat ze zei: “Dat is niet eerlijk, juf.” Waarop ze moest afkoelen op de gang omdat ze ‘brutaal’ was. “Ik geloof echt dat die mevrouw geen slechte intenties had, maar het was een gebrek aan bewustwording. Ik vond dat gewoon heel onrechtvaardig en liet dat niet zomaar gebeuren. En ja, daar sta ik nu ook nog steeds 100% achter.”

Niemand kiest de plek waar hij geboren wordt
Ze is ontzettend dankbaar dat haar wiegje heeft gestaan waar het stond. Ze is zich daar extra bewust van geworden door de vele reizen die ze maakte. Je hebt geluk of pech waar je geboren wordt. Annick is in de gelukkige omstandigheid dat ze in een fijn en goed gezin ter wereld kwam en dat ze altijd hulp en een back-up heeft (gehad) vanuit thuis. “Ik ben daarom ook bij de Stichting Lezen en Schrijven gaan werken. In Nederland zijn 2,5 miljoen mensen laaggeletterd van wie het merendeel autochtoon is. En met autochtoon wordt bedoeld: mensen die het basisonderwijs in Nederland hebben gevolgd. Niemand kiest de plek waar hij geboren wordt. Ook heb je er geen keuze in welke opvoeding je gaat genieten. Dat overkomt je. Als je de taal in je jeugd niet of te weinig hebt meegekregen – de basis voor zelfredzaamheid, dan moet je de kans krijgen dit later in te halen. Dat is het mooie van deze stichting. Ze helpen mensen met taal, zodat ze zelfstandiger worden.”

Puzzelstukjes vielen op z’n plek
Den Haag was al heel wat jaren de thuisbasis van Annick en haar vriend Anthony en later ook van hun zoontje Baer. Op een gegeven moment kwam het idee van Anthony om te verhuizen naar Limburg. Annick omarmde dit, maar wel met een voorwaarde: ze moest een leuke baan vinden. En of het zo moest zijn, kwam de vacature voor directeur bij FAM! Netwerk voorbij. Alle puzzelstukjes vielen op z’n plek. 12 augustus 2019 was de eerste werkdag van de kersverse directeur. “Er is veel gebeurd vanaf augustus vorig jaar en er zijn ook nog veel stappen te zetten. Ik verbaas me er bijvoorbeeld nog steeds over dat we in 2020 nog altijd moeten strijden voor gendergelijkwaardigheid. Maar het is aan de orde van de dag helaas. Alleen al bij de opvoeding van kinderen blijft het een issue. Vooral vrouwen vragen doodleuk hoeveel minder een vrouw gaat werken als ze een kindje verwacht. Dat zullen ze aan een man niet zo snel vragen. En dan hebben we het nog niets eens gehad over discriminatie op het gebied van etniciteit en seksualiteit. Ongelofelijk. Het geeft me een extra drive om er nog meer werk van te maken.”

Taboes en vooroordelen
De nu in hartje Maastricht wonende Annick kwam bij FAM! Netwerk toen er nog een meerjarenplan was. Er lag dus veel vast. Wel heeft ze zich volop beziggehouden met de interne organisatie. Haar ervaring bij Toyota, vooral het procesmatig naar zaken kijken, kwam haar hierbij van pas. Ook is veel werk gaan zitten in het nieuwe meerjarenplan, dat bijna af is. “Nu in september gaan we aan de slag met taboes en vooroordelen. Daar zijn er nog een hoop die doorbroken moeten worden. Denk aan de kraamtijd. Het is niet vanzelfsprekend dat iemand in die periode op een roze wolk zit. Het is voor velen heel heftig. De overgang is ook zo’n taboe dat in the open moet. Taboes moeten bespreekbaar gemaakt worden. Dat neemt veel onzekerheid weg.”

Veel moois bereiken
“Ik zie de komende jaren nog veel mogelijkheden met FAM! met betrekking tot gendergelijkwaardigheid en diversiteit en inclusie in het algemeen. Het is nog in een glazen bol kijken waar ik over tien jaar sta. Ik wil in ieder geval nog veel moois bereiken met FAM!, in samenwerking met alle partners die zich ook op diversiteit en inclusie inzetten, zoals SMKK, PPD en COC Limburg. En privé… ik zou het heel leuk vinden als er een tweede kindje komt. Misschien wonen we nog in Maastricht en misschien niet. Wie zal het zeggen. We moeten gelukkig zijn waar we zijn. Is dat zo, blijven we. Gaat het wat minder, kijken we verder.”

Stukje meer rechtvaardigheid
Annick wordt van meer dingen blij, maar als hun zoontje met een big smile op haar af komt rennen als ze even weg is geweest, dan smelt ze. “Na veel omzwervingen voelt het goed om terug te zijn bij mijn Limburgse roots. Het Bourgondische leven bevalt me sowieso wel. Ik kan enorm genieten van etentjes met familie en vrienden. Ook kan ik heel blij worden van een stukje meer rechtvaardigheid op wat voor vlak dan ook.”

Artikel geschreven door: Sylvia Beugelsdijk