Monique van Heesch: Meedoen is heel waardevol

Aandacht aan de patiënt geven
Eigenlijk wist ze als 8-jarig meisje al dat ze de zorg in wilde. Ze hing aan de lippen van haar oudtante wanneer zij vertelde over haar werk als verpleegkundige op een kinderafdeling. “Ik wist: dit wil ik ook. Alleen realiseerde ik me op latere leeftijd dat ik geen baby’s en kinderen wilde verplegen. Dat leek me te zwaar.” Tijdens haar hbo-Verpleegkundige studie kon ze in veel verschillende werkvelden haar licht opsteken. Fijn natuurlijk als je nog niet precies weet met welke doelgroep je wilt gaan werken. “In een ziekenhuis of verpleeghuis werken dat paste niet bij mij. Je had veel te weinig tijd voor de patiënten. Het was een en al geren. Ik wil juist aandacht aan de patiënt kunnen geven. Die persoonlijke aandacht is zo belangrijk.” Ze ontdekte tijdens de stages wel haar passie voor de wijk en de gehandicaptenzorg.

Veel ervaring opgedaan in Gangelt
Met haar papiertje op zak kon ze in 1993 in Nederland niet meteen werk vinden. Te veel verpleegkundigen. Dat is bijna niet voor te stellen nu. Ze ging uiteindelijk de grens over. In Duitsland stonden ze te springen om verpleegprofessionals. In Gangelt ging Monique als verpleegkundige aan de slag bij Katharina Kasper GmbH. “Ik heb me om de twee jaar laten overplaatsen naar een andere afdeling. Daardoor was mijn werk heel gevarieerd en heb ik op veel vlakken ervaring opgedaan. Ik heb gewerkt met mensen met een verstandelijke of lichamelijk beperking of een combi ervan. Dat was heel fijn om te doen.”

Meedoen is heel waardevol
De liefde voor de wijk bleef kriebelen, dus toen ze een oproep ‘Werken als ZZP’er in de zorg’ zag, is ze hiervoor gegaan. Eigen cliënten. Eigen tijd indelen. Dit laatste was erg welkom, want zo kon ze genoeg tijd met haar twee kinderen doorbrengen. Het eerste jaar combineerde de nu 49-jarige het nog met haar werk in Gangelt, maar haar agenda was vanaf het begin goed gevuld. “Ik was en ben heel actief in Sittard dus de mensen meldden zich van alle kanten aan. Heel fijn. Ik heb nu al een aantal jaar een contract rechtstreeks bij CZ en VGZ. Dat werkt perfect.” Monique helpt mensen blij te maken. Ze vertelt dat ze het eigenlijk zelf doen. Zij ondersteunt haar cliënten bij iets wat ze niet kunnen en zet ze in hun kracht bij iets wat wél nog kan. “Dat vind ik ontzettend leuk en het geeft mij veel voldoening. De mensen hebben zelf de regie in handen ondanks hun beperkingen. Op hun manier kunnen ze meedoen. Hoe maakt niet uit maar dát ze meedoen is heel waardevol. Ik zie ze echt groeien, zelfs als ze al in de winter van hun leven zijn aanbeland.”

Ambassadeur van Positieve Gezondheid
Een voorbeeld. Een man met de ziekte van Parkinson kwam altijd moeilijk zijn bed uit ’s morgens. Monique begreep dat hij heel erg houdt van Limburgse muziek, die hem ontspant en waarbij hij herinneringen ophaalt aan vroeger. “Muziek is dus waarmee ik hem in beweging krijg. Nu weet hij dat als ik kom dat we samen twee liedjes luisteren en dat hij daarna uit bed komt. En wat blijkt: hij heeft dan bijna geen hulp nodig. Als je kijkt naar wat mensen blij maakt en wat ze dus wél kunnen, maakt dat hun leven een stuk aangenamer.” Dat is Positieve Gezondheid, waarvan Monique ambassadeur is. Je gaat hierbij uit van welbevinden, zingeving en kwaliteit van leven. Precies dat waar de wijkverpleegkundige bij haar cliënten voortdurend mee bezig is.

Hopelijk gaan nu deuren open
In 2015 werd de zorg heel anders ingericht. Doordat de mensen door de bomen het bos niet meer zien, is de Sittardse bezige bij in 2017 een burgerinitiatief begonnen in haar eigen wijk. “Het is echt ‘de jungle in de zorg’ geworden met een hoog kastje-naar-de-muurgehalte. Kom daar maar eens uit als leek. Ik help mensen graag met hun hulpvragen. Ook als ze niet zorg gerelateerd zijn.” Haar burgerinitiatief gaat verder dan dat zijzelf alleen hulp aanbiedt. Ze wil buurtgenoten mobiliseren om elkaar te helpen. Er zijn zoveel verborgen talenten aanwezig in een wijk, waarvan niemand weet dat ze er zijn en daardoor dus zéker niet gebruikt worden. “Stel dat bij een mevrouw op leeftijd een lamp vervangen of een kastje opgehangen moet worden. Dan is het fijn dat ze weet dat ze haar handige overbuurman kan vragen om dit voor haar te doen. Ik ken een mevrouw die zelf een lamp ging vervangen, ze viel en brak haar arm. Hierdoor ervaart ze zelf veel pijn en ellende, maar ook heeft ze hulp nodig voor haar persoonlijke verzorging. Dat had voorkomen kunnen worden. Als zo’n wijkparticipatie van de grond komt, is dat beter voor de mensen met hulpvragen zelf, mooier voor de buurtbewoners die kunnen helpen, fijner voor het wij(k)gevoel en gunstiger en goedkoper doordat er geen (extra) zorg nodig is. Win-win-win-win dus.” Monique hoopt dat de politiek zich nu hard gaat maken voor dit burgerinitiatief en dat dit straks in veel meer Sittardse wijken – misschien wel alle – van de grond komt, structureel. Want vooralsnog zijn veel deuren gesloten gebleven.

Heel nieuwe wereld
Haar burgerinitiatief in de wijk gecombineerd met haar prettige persoonlijkheid leggen haar geen windeieren. In 2018 werd ze al derde bij een wedstrijd van WijZijnLimburg. Er ging opeens een heel nieuwe wereld voor haar open besefte ze toen L1 met een camera voor haar deur stond. “Het is toch blijkbaar bijzonder wat ik doe. Dat had ik me nooit zo gerealiseerd. Ik ging vanaf dat moment steeds meer netwerken en meer leren over verbindend leiderschap. Hoe kun je beter ondernemen, hoe kun je jezelf beter profileren. Zo kwam ik bij FAM! Netwerk terecht. Zij boden de Kweekvijver aan waarbij ik op een inspirerende en praktische manier met andere vrouwen uit verschillende werkvelden aan de slag ging. Dit leidde voor mij tot persoonlijke ontwikkeling en verrijking. Ik heb hier enorm veel van geleerd.” Het geleerde kon ze meteen in de praktijk brengen, want Monique is doorgedrongen tot de finale met 10 – van de 800 inzendingen! – andere mogelijke prijswinnaars die strijden om de titel Freelancer of the Year.

Toefje op het leven
Monique kan ontzettend genieten van de geluksmomentjes in haar leven. Van iemand die lacht bijvoorbeeld. Of van lekker eten. “Ik hou van kleine dingen, daar word ik blij van. Zo ben ik dol op baby’s en kleine kinderen. Over een jaar of tien hoop ik dan ook te kunnen genieten van mijn rol als oma. En combineer ik tegen die tijd mijn werk als wijkverpleegkundige met mijn functie als wijkverbinder in een aantal wijken. Het zou daarnaast fijn zijn dat ik iets minder weekenden hoef te werken, dan kunnen mijn man en ik wat vaker met de caravan eropuit. Voor quality time met mijn man en kinderen maak ik sowieso graag tijd. Dat is echt het toefje op het leven.”

Artikel geschreven door Sylvia Beugelsdijk