Ania Liesting: Het gras lijkt altijd groener waar ik niet ben

Ze hield van het creëren van beelden. Toen al. Alleen ging ze economie studeren en niet beeldende kunsten, omdat de economische richting nu eenmaal meer kans gaf op een baan. Inmiddels doet de 42-jarige inwoonster van Lomm wat ze het liefst doet: verhalen vertellen met fotografie. En ze strijdt graag op haar manier voor vrouwengelijkheid. “Ik ben pas een jaar geleden feministe geworden”, vertrouwde ze me toe.

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

Buitenland is vrijheid
De jonge net-afgestudeerde Ania, die toen nog Ania Przybylska heette, wilde de wijde wereld in. Ze was ervan overtuigd dat het buitenland echte vrijheid betekende. “Ik wist niet precies wat ik wilde, maar wel dat ik weg moest uit Polen. Niet dat ik het daar slecht had, maar het buitenland trok me gewoon heel erg.” Na haar studie ging ze via haar zus in Duitsland aan de slag als au-pair. Op een gegeven moment begon het bij haar te kriebelen en schreef ze zich in voor een opleiding Beeldende Kunsten in Polen, terwijl ze nog in Duitsland woonde. Na twee jaar brak haar de reisafstand zo op dat ze er een punt achter zette.

Niet Italië maar Nederland werd haar nieuwe thuis
“Uiteindelijk ben ik toch weer verhuisd naar Polen. Met het idee daar te blijven. Maar de drang om weg te gaan bleef. Een nichtje vroeg me naar Italië te komen. Alles was al geregeld, maar toen kwam ik mijn huidige man Marcel tegen op een feestje bij mijn broer in Nederland.” Het is overduidelijk. Italië werd het niet. Ze had haar hart verloren aan Marcel én later ook aan Nederland.

“Je doet dingen die niet bij je passen”
Via de Nederlandse lessen die ze volgde, kwam ze bij Fontys terecht, eerst in Venlo en later in Eindhoven. Ze is daar twaalf jaar niet meer weggegaan. “Ik hield me vooral bezig met media en ICT. Fotograferen deed ik in die tijd al veel privé. En als er evenementen op Fontys waren, werd ik meestal gevraagd om foto’s te maken. Opeens besefte ik: waar ben ik nu eigenlijk allemaal mee bezig? Dit heeft geen zin. Ania, je doet rare dingen die niet bij je passen. Binnen een halfjaar heb ik het besluit genomen om Fontys te verlaten en me te richten op fotografie met mijn eigen bedrijf Ania Liesting Fotografie. Heel spannend. Want klanten buiten Fontys had ik in het begin bijna niet.”

Foto’s zijn een universele taal die mensen verbindt
Inmiddels zijn we ongeveer vijf jaar verder. Aan het begin fotografeerde Ania vooral om mensen blij te maken. Na verloop van tijd is ze steeds meer op zoek gegaan naar diepgang. “Ik wilde mensen niet alleen blij maken, maar ook echt iets vertellen. Nu kan ik bepaalde kwesties met fotografie bespreekbaar maken, zoals het vrouwenvraagstuk en de ongelijkheid die er nog altijd is tussen vrouwen en mannen, en mezelf makkelijker uiten. Foto’s zijn een vorm van universele taal die mensen met elkaar verbindt en die dus ook mij met anderen verbindt. Ik vind mensen sowieso fascinerend. Iedereen is op een bepaalde manier gelijk, maar toch verschillend. Als het me lukt om een blik, moment of spanning te vangen – wauw – dat geeft me echt een kick.”

Een eyeopener 
Tijdens de eerste lockdown gingen Poolse vrouwen de straat op om te protesteren tegen de abortuswet en het beperken van hun rechten. “Ze moeten gewoon kinderen baren, ook al zijn die heel ziek of niet levensvatbaar. Dat raakte me enorm en was voor mij een echte eyeopener. Ik heb lang gedacht dat het niet meer nodig was om als vrouw de barricade op te gaan en te strijden voor gelijke rechten. Maar het blijkt nog steeds nodig. Deze protesten waren voor mij de trigger om me meer te verdiepen in het thema vrouwen(on)gelijkheid in het algemeen. En het is me meer dan duidelijk geworden dat het voor mij de hoogste tijd was om feministe te worden.”

Ode aan Vrouwen
De fotografe wil die enorme kracht van vrouwen maar wat graag showen aan het publiek en is portretten gaan maken van verschillende vrouwen. De reeks heet Ode aan Vrouwen. “Auteur en voormalig journalist Maurice Ambaum was onder de indruk van mijn foto’s op Facebook. We zijn toen samen met het project verder gegaan. Het is nu een combinatie geworden van prachtige foto’s én verhalen. In de expositie Ode aan Vrouwen – die eigenlijk op Internationale Vrouwendag in de Bibliotheek van Venlo en Filmtheater De Nieuwe Scene had moeten openen, en nu start op 9 juli in het oude gemeentehuis van Tegelen – komt dit mooi bij elkaar.”