Blijf altijd dicht bij jezelf

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

Geen zwangerschaps- en ouderschapsverlof
Ondernemen heeft ze niet met de paplepel ingegoten gekregen, wél hard werken. Haar moeder nam noodgedwongen de rol van hoofdkostwinnaar op zich, toen haar vader al op jonge leeftijd werd afgekeurd. Als 12-jarige moest Monique daarom ook aan de bak om het huishouden draaiend te houden.

In de tussentijd dagdroomde ze over een eigen kapsalon. Toen ze 16 jaar oud was, leerde ze Ronald kennen. Hij deelde haar droom. “In 1991 kwam onze droom uit. We hebben in Herkenbosch een kapperszaak overgenomen. Alhoewel het misschien niet zo verstandig was om een gezin te stichten in de beginjaren, volgden in rap tempo onze drie kinderen. Zonder zwangerschaps- en ouderschapsverlof was dat heel pittig. Maar wel superleuk om een jong gezin thuis te hebben en een goed team in de salon.”

Ik kon me niet in tweeën splitsen
De kinderen vonden het fijn dat Monique altijd ‘thuis’ was. Maar ze begrepen niet dat ze niet zomaar naar haar toe konden, ondanks dat mama aan de andere kant van de deur was. “Dat was voor mij lastig. Ik wilde zoveel mogelijk bij hen zijn, maar ik kon me natuurlijk niet in tweeën splitsen. Gelukkig kregen we veel steun van familie Weeres aan de overkant van de straat. Tegenwoordig is het volgens mij over het algemeen wel iets makkelijker geworden.

Vroeger waren de meeste processen bewerkelijker en ik moet ook eerlijk toegeven dat ik alles graag zélf wilde doen. Nu laat ik mijn medewerkers naast hun reguliere werk doen waar ze goed in zijn. Denk aan de etalage inrichten, bestellingen en de administratie doen, de planning maken, social media berichten posten en de kerstboom opzetten. De betrokkenheid van medewerkers is zeer belangrijk. Voor mij, maar zeker ook voor henzelf. Het geeft ze verantwoordelijkheid. Dat doet iedereen goed.”

Ballen vielen vaak op de grond
Toen Cocomo’s zo’n tien jaar bestond, is Monique gescheiden. Vanaf dat moment draaide ze de salon in haar eentje, zorgde voor haar jonge kinderen en runde het huishouden. Ze probeerde alle ballen in de lucht te houden, maar dat was een grote uitdaging. De meeste ballen zijn minimaal tien keer op de grond gevallen. Als het niet meer was.

“Maar ik moest door. Voor mijn kinderen, voor mijn medewerkers, voor mijn klanten en niet op de laatste plaats voor mezelf. Het is me uiteindelijk gelukt. Maar niet alleen. Zonder hulp van anderen had ik het niet gekund. Nu ik terugkijk snap ik nog steeds niet hoe ik het allemaal voor elkaar heb gekregen. Blijkbaar bezit ik een oerkracht die me door de donkere periodes en tropenjaren heen heeft gesleept.”

Geluk bij een ongeluk
De tegenslag was nog niet ‘op’. In 2010 vertrok een deel van haar tienkoppige team. “Dat was een zware aderlating. 60% van de omzet viel weg. We zaten een paar jaar in een diep dal. Achteraf gezien was het een geluk bij een ongeluk. Want als je tien personeelsleden hebt, sta je op een kantelpunt: óf nog groter worden óf inkrimpen. Het liep niet lekker meer. Er waren groepen binnen het team.

Dat deed de sfeer geen goed. Met het overgebleven team zijn we vanaf dat moment uitgegaan van onze sterktes: kleinschalig, compact en gezellig. Ik heb daarop besloten dat zes medewerkers het maximale is. Die keuze was een eyeopener voor mij. Een belangrijke kentering. We zijn vanaf dat moment weer langzaam opgekrabbeld.”


Aan de zijlijn
Ook corona, long COVID, de beide lockdowns, de scheiding van haar tweede man en veel verdriet en zorgen over haar oudste zoon, overleeft Monique. Nu nog de derde lockdown… “Echt vreselijk voor iedereen. Maar we moeten positief blijven, hoe moeilijk het ook is. We komen er weer bovenop. Dat weet ik. En als we dan straks weer open mogen en in rustiger vaarwater zitten, wil ik me meer gaan toeleggen op het ondernemerschap, niet op het kappersvak.

Mijn team doet het prima. Ik ben belangrijk, maar aan de zijlijn staan is genoeg. Daarom kan ik me in de toekomst meer terugtrekken. Mijn jongste zoon heeft plannen om een onderneming te starten. Ik ga hem helpen die zaak op te zetten; fysiek maar ook bij het uitdenken van concepten.”

Blijf dicht bij jezelf
Het is altijd belangrijk om goed te kijken waar je staat, wat bij je past en of je op deze manier verder wilt. Dat geldt zakelijk, maar ook privé. “Ik heb veel steun gehad van een wandelcoach. Overall. Zij liet me inzien hoe ik in elkaar zit en op welke basis ik keuzes maak. Op bepaalde momenten in je leven – zowel zakelijk als privé – is het goed dit opnieuw te doen. Dan blijft dat wat je doet het dichtst bij jezelf.”