Pas 18 jaar, maar hij is een voorbeeld voor velen. Aldrit Dreshaj uit Roermond. Hij begrijpt niet waarom het niet normaal is dat vrouwen net zoveel werken als mannen. En mannen niet evenveel tijd doorbrengen met hun kinderen of zorgen voor het huishouden. “Ik had niet verwacht dat dit nog zo raar gevonden wordt”, vertelt hij verbaasd. In gesprek met een jongen die nu al weet – zonder twijfel – dat hij straks samen met zijn vrouw 50:50 voor hun kinderen gaat zorgen.
Geschreven door Sylvia Beugelsdijk
Ouders hebben beiden werk
Aldrit is van Kosovaarse afkomst. Zijn ouders zijn in Kosovo geboren, hij en zijn oudere zus Aulona hier in Nederland. “Mijn ouders werken beiden, dus ik ben niet anders gewend. Toen mijn zus en ik kleiner waren was mijn moeder wel meer thuis. In die tijd maakte mijn vader heel veel uren om het financieel gedraaid te krijgen. Dat was zwaar. Inmiddels is die situatie totaal anders, hebben ze allebei een inkomen en loopt alles een stuk soepeler. Onze ouders geven mijn zus en mij niet voor niets mee dat het goed is dat we sámen met onze partner geld verdienen.”
Elkaar steunen
De student Bedrijfsadministrateur krijgt daarnaast op emancipatiegebied veel mee van zijn zus. “Aulona houdt zich al heel lang bezig met emancipatie. Met haar onder een dak krijg je van alles mee. En ik kan me daar helemaal in vinden. Het is heel belangrijk dat mannen en vrouwen gelijk behandeld worden. Dat hoort gewoon zo. Natuurlijk zijn mannen soms beter ergens in, maar in andere dingen zijn vrouwen weer beter. Dat mag niets uitmaken. Je moet elkaar steunen in plaats van elkaar af te vallen of in een hokje te plaatsen. Als we dat zouden doen, dan bereiken we veel meer. Ga toch allebei werken in plaats van elkaar tegen te werken.”
Knopen doorhakken
Alhoewel hij er nog geen ervaring mee heeft, toch vindt Aldrit dat samen kinderen opvoeden de normaalste zaak van de wereld. “Het is toch niet vreemd? Ik zou het juist raar vinden als vrouwen thuis blijven bij de kinderen. Het hele gezin heeft er profijt van als beide ouders werken. Waarschijnlijk denken veel mannen ook zoals ik, alleen werkt het in de praktijk nog niet zo.
Mannen en vrouwen moeten er meer over praten en dat niet alleen, er moeten knopen worden doorgehakt. Nu blijft veel bij het oude, omdat er niet over gecommuniceerd wordt én omdat het altijd al zo geweest is. Daar moet echt iets aan gebeuren, vind ik.”
Onafhankelijk zijn
Aldrit is strijdvaardig. Niet dat hij de barricades opgaat, maar hij wil wel doen wat in zijn macht ligt. “Als ik straks een dochter zou krijgen ga ik haar meegeven dat ze zoveel mogelijk onafhankelijk moet zijn. Het is niet goed afhankelijk van een man te zijn. En ook niet andersom trouwens. Daarom zou ik een zoon dit ook op het hart drukken. Onafhankelijkheid en gelijkheid moeten veel meer doorgegeven worden van generatie op generatie. Die boodschap wil ik de buitenwereld geven, vooral de jongeren.”
Strijd verdwijnt
Bij die jongere generatie lijken de verhoudingen tussen jongens en meiden er niet meer zo te zijn. Gelukkig. “Over tien jaar ziet de wereld er daarom op dit vlak heel anders uit, daar ben ik van overtuigd. Het zou ook dom zijn als het niet zo was. Ik hoop dat die strijd op het gebied van emancipatie helemaal verdwijnt. En niet alleen op dit vlak. Ook discriminatie op welk gebied dan ook moet natuurlijk snel de wereld uit.”