Gepubliceerd opHet emancipatiezaadje is bij mij al vroeg geplant
Opgroeien in een cultuur waar de oudere generatie jongens belangrijker vindt dan meisjes is tenenkrommend. Zeker als je zelf een meisje bent, zoals Aulona Dreshaj. Als kleine meid zag ze al verschil in opvoeding tussen haar en haar broertje en neefjes. “Zij mochten ’s avonds naar buiten, ik niet. Zij hadden meisjesvrienden, terwijl ik geen jongensvrienden mocht hebben. Naarmate ik ouder werd, sprak ik me daarover uit tegen mijn ouders. Zij waren het met mij eens en hebben ook ingezien dat hoe zij zijn opgevoed niet per se slecht is, maar dat stukje hebben zij wel aangepast.” Zo zou het overal moeten zijn. Toch?
Geschreven door Sylvia Beugelsdijk
Emancipatiezaadje is geplant
De Kosovaarse ouders van Aulona en haar broer Aldrit pasten dus de opvoeding aan. Ze gingen hun zoon en dochter hetzelfde behandelen. En – zeer belangrijk – zij spraken zich uit over dit onderwerp tegenover anderen. “Het emancipatiezaadje is bij mij al vroeg geplant. Zeker ook omdat het zo overduidelijk was dat mijn ouders erin meegingen. Mijn vriendinnen, die allemaal studeren, denken er stuk voor stuk hetzelfde over als ik. De laatste jaren heeft social media mij hierin ook gesteund. Ik volg veel Instagram-accounts van mensen die strijden voor emancipatie. Dat is heel interessant en daarom wil ik er steeds meer over weten. Het moet gewoon anders. Vrouwen en mannen zijn gelijkwaardig en moeten ook overal zo behandeld worden. Punt uit.”
Gelijke kansen voor iedereen
Niet voor niets dat de 22-jarige een stageplek zocht bij een organisatie die al jaren strijd voor gelijkwaardigheid in brede zin: Stichting FAM!. “Ik volg de hbo-studie Social Work in Sittard. 32 uur per week kan ik me bij FAM! bezighouden met interessante en belangrijke vraagstukken. Ik verbaas me nog steeds erover dat veel mensen gelijke behandeling niet van belang vinden. Het zou juist normaal moeten zijn dat vrouwen en mannen hetzelfde behandeld worden en dezelfde kansen krijgen. En niet alleen het verschil tussen mannen en vrouwen moet verdwijnen, maar ook de verschillen in behandeling en benadering van LHBTQ+’ers, vluchtelingen, immigranten en mensen met een ander geloof. Iedereen moet gelijke kansen krijgen en de mogelijkheid hebben deze te grijpen.”
Men Make Dinner Day
Bij FAM! houdt de inwoonster van Roermond zich met haar frisse blik bezig met het vergroten van het social media bereik. “Ik doe dat samen met Annick en Heidy. Omdat ik nieuw ben is het voor mij makkelijker om van buitenaf te kijken hoe het tot nu toe is gegaan, wat er goed gaat en hoe het verbeterd kan worden. Online is het te doen namelijk. Het is heel belangrijk om zichtbaar te zijn. Je kunt via social media ontzettend veel mensen bereiken. We zijn daar nu mee bezig, dat de informatie, de initiatieven en de uitnodigingen voor bijeenkomsten bij de juiste personen terechtkomen. We grijpen daarom onder andere de International Men Make Dinner Day op 4 november aan om flink uit te pakken.”
Grote steen
Veranderingen gaan langzaam. Het is niet opeens zo dat iedereen geëmancipeerd is. Was het maar waar. “Als ik ongeveer tien jaar vooruitkijk, hoop ik dat er veel verbeterd is. Niet alleen in Nederland. Het is een langzaam proces en het helpt natuurlijk niet dat de coronacrisis emancipatie nog extra heeft teruggeworpen. Dat wordt zoals altijd schouders eronder en heel hard knokken. Ik ga hier hoe dan ook een grote steen aan bijdragen. Dat doe ik al bij FAM!, maar ik ga er zeker mee door na mijn stage.”
Op de goede weg
Ook al gaat het emancipatieproces traag, er zijn ook succesverhalen te melden. “Ik vind het supermooi dat op mijn vorige stageplek een van de statushouders een baan had gevonden ondanks alle tegenslagen. Ik lees en hoor ook wel eens verhalen dat vrouwen iets niet mogen van hun man of vader. En dat ze het dan tóch hebben gedaan. Dat maakt mij trots. En dan weet ik: we zijn op de goede weg.”
Aanverwante artikelen
