Vallen is niet erg, maar sta weer op

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

De Roermondse heeft na een scheiding haar twee kinderen alleen opgevoed en verloor buiten haar schuld vele banen. Hoeveel pech kun je hebben, dacht ze vaker. Toch bleef ze altijd maar doorgaan. Nu is haar leven op orde, heeft ze een lieve vriend, is ze in het bezit van een fijne, vaste baan, helpt ze anderen met hun financiën en er is nog iets met een wens op haar bucketlist, die totaal niet voor de hand ligt. Lezen dus…

Story of my life
Het ontbrak de 58-jarige helemaal niets in haar jeugd. “Ik kijk terug op een mooie tijd, waarin alles mogelijk was. Ook financieel. Dat maakte het voor mij later extra moeilijk. In mijn banen had ik veel klantencontacten. Ik reisde als accountmanager heel Europa door. Ik deed dit met veel passie. Tot het bedrijf failliet ging… In de tussentijd was ik getrouwd, had ik twee kinderen gekregen en was ik ook weer gescheiden. En dan moet je keuzes maken. Wil ik terug naar het commerciële, met de kans dat ik vaak van huis ben? Nee, ik wilde zoveel mogelijk bij mijn kinderen zijn. Ik ben daarom de opleiding Directiesecretaresse gaan volgen. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Maar ook in de secretariële banen heb ik veel pech gehad. Faillissementen of reorganisaties. En ik was weer ridder te voet. Mijn doorzettingsvermogen is gelukkig groot en ook hier kwam ik weer uit. Daarna stortte ik me vol overgave op mijn baan in de jeugdpsychiatrie. Maar ook daar – het is bijna de story of my life – moest al het ondersteunend personeel weg door bezuinigingen. Dat was echt een enorme dreun voor me. Met de steun van mijn kinderen, vriend, familie en vriendinnen – die er altijd voor me zijn – ben ik ook hier doorheen gekomen en gelukkig heb ik meteen de overstap kunnen maken naar de volwassenenpsychiatrie. Hier werk ik ook met veel plezier.”

Keuzes maken
Lisette gaat het nu eindelijk voor de wind. Haar kinderen, inmiddels volwassen, hebben een baan in de zorg en doen het allebei heel goed. Ze is heel trots op beiden. En omdat ze nooit stil kan zitten en graag zichzelf wil blijven ontwikkelen is ze de cursus budgetcoaching gaan volgen. “Ik vraag me weleens af waarom lukte het mij wel om met weinig rond te komen en er toch verzorgd te blijven uitzien? Hoe kon ik het zo slecht hebben financieel, maar toch iedere dag gaan werken en andere mensen niet? Het triggerde me om anderen te gaan helpen. Na het volgen van de cursus ben ik gestart met mijn bedrijf Smart-Budget. Het helpen, begeleiden en adviseren van mensen geeft me veel energie. Ik weet als geen ander hoe het je kan verlammen als het je financieel niet goed gaat en hoe het je zelfvertrouwen, maar vooral je waardigheid aantast. En wat hierbij heel belangrijk is, is keuzes maken. Soms kun je gewoon geen leuk bloesje kopen of die kekke schoenen die naar je lachen vanuit de webshop of etalage. Dat is dan maar zo. Ik kon toen ook niet naar de schoonheidsspecialiste, terwijl ik me wel graag goed verzorg. Dan kocht ik een maskertje van 2 euro bij het Kruidvat. Wellness avondje thuis. Dat doe ik nu nog. Heerlijk.”

Je wordt creatief
Ook op het gebied van koken en eten – haar grote hobby’s – kon Lisette toch haar ei kwijt toen ze het financieel moeilijk had. “Kijk wat je in je voorraadkast en je diepvries hebt liggen en koop daar nog iets bij. Ooit heb ik een keer voor € 17,10 voor 6 mensen gekookt – 4 gangen – en het was nog lekker ook. Mijn slogan: lekker eten hoeft niet duur te zijn. Je moet het wel goed uitkienen en naar verschillende supermarkten gaan om ingrediënten te halen, maar het lukt. En als je bijvoorbeeld een cake koopt bij de bakker of je maakt er een thuis, dat scheelt je zo een paar euro. En ga altijd boodschappen doen met een briefje, koop alleen de dingen die daarop staan en ook iets kleins lekkers voor jezelf. Je leeft tenslotte maar een keer. Nu ik het financieel op orde heb, geniet ik enorm van de ‘kleine’ dingen: even een terrasje pikken, lekker uit eten gaan. Hopelijk mogen we binnenkort weer.”

Financieel zelfstandig
Voor Smart-Budget werkt Lisette ’s avonds en op zaterdagochtend en daarnaast heeft ze een baan van 36 uur per week op kantoor in de psychiatrie. Ze maakt best veel uren. “Ik ben er dankbaar voor dat onze ouders mij en mijn zus Jacqueline altijd hebben voorgehouden: zorg dat je financieel zelfstandig bent. En geloof me, het is niet altijd makkelijk om veel te werken. Maar ik had echt geen keuze. Want minder werken, is minder geld hebben. Zo simpel is dat. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze niet kunnen werken of ze hebben dan maar een baan van 16 uur. Natuurlijk kunnen sommigen niet anders, maar volgens mij kunnen veel mensen meer dan ze denken of willen toegeven.”

Als ik later groot ben
Ik heb Lisette gevraagd om eens vooruit te kijken en aan te geven wat ze nog graag wil doen of bereiken. “Je vindt dit vast heel gek, maar ik wil heel graag binnen nu en vijf jaar nog eens rijden op een Yamaha XT500 crossmotor. Niet in mijn mantelpakje met zijden sjaaltje, maar in een stoere overal. Dat lijkt me helemaal geweldig. Vroeger heb ik dat veel gedaan met mijn toenmalige vriendje. Zonder rijbewijs. Dat vond ik heel ruig. Als ik nu zo’n crossmotor zie dan denk ik: dat wil ik nog een keer”, zegt ze lachend. Wie weet of dat nog eens gaat lukken. Als ze naar haar werk kijkt, dan heeft ze ook ideeën voor de toekomst. “Hopelijk kan ik via mijn bedrijf anderen blijven helpen, zodat zij ook financieel stabiel worden. Iets voor anderen betekenen ligt sowieso wel in mijn aard. Voor mijn cliënten, maar zeker ook voor mijn kinderen, ouders, vriend, familie en vrienden. En ja, ik heb nog wel een andere droom. Ik zou best maatschappelijk werkster willen zijn. Maar dat is nu niet voor mij weggelegd. Ik zeg wel eens gekscherend: Als ik later groot ben, word ik maatschappelijk werkster.”

Teken van kracht
“Als mijn kinderen gelukkig zijn, dan ben ik ook gelukkig. Ik kan ook heel happy worden als me iets lukt. Als ik bijvoorbeeld iemand heb geholpen. Wat ik anderen wil meegeven – ik weet waarover ik het heb – is: vallen is niet erg, maar sta weer op. Dat is best moeilijk, maar je moet echt nooit opgeven. We maken allemaal een reis met mooie kanten en schaduwkanten. Dat hoort erbij. Als het even niet lukt, dan kijk ik in de spiegel, doe lippenstift op, ik geef een knipoog aan mezelf en ga weer verder. Ik wil maar zeggen: Hou van jezelf en ben trots op wie je bent en wat je doet. Lukt dat niet, zoek dan alsjeblieft hulp. Dat is geen teken van zwakte, maar van kracht.”

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk