Eugenie Evers: Chocolaterie Albèrt Herkenbosch is mijn lust en mijn leven

En nee, ze wil eigenlijk helemaal niet in the picture. Toch heb ik haar kunnen overhalen, want haar verhaal moet verteld worden.
Een verhaal over teleurstellingen, angst, risico’s nemen, doorzettingsvermogen, maar ook over passie voor haar chocolaterie. Lees het artikel over een sterke vrouw, die de lekkerste chocolade van Nederland verkoopt. Nog nooit geproefd? Shame on you. Ga het maar meteen proberen na het lezen van dit artikel.

Ze komt al haar hele leven in Herkenbosch
Eugenies roots liggen gedeeltelijk in Herkenbosch. Haar moeder is namelijk afkomstig uit Herkenbosch; haar vader is geboren en getogen in Arnhem. Ze kwam 54 jaar geleden ter wereld in de Gelderse stad, maar de weg richting Herkenbosch kon ze op een gegeven moment dromen. “We gingen vaak op familiebezoek. Naar opa en oma en andere familieleden. Ik kwam echt graag in het dorp, maar ik hoefde er niet te wonen. Tot mijn ex zo’n 23 jaar geleden per se hiernaartoe wilde verhuizen vanuit Zoetermeer. Toen hebben hij, onze babyzoon Kevin en ik een huis betrokken in Herkenbosch. Ook mijn ouders streken hier neer.” Niet veel later bleef Eugenie zonder man achter in het Midden-Limburgse dorp samen met haar zoon.

Eind 2013 kreeg ze een hersenbloeding
Ze krabbelde op en ging aan het werk bij het Boshotel in Vlodrop als manager schoonmaak. Een mooie job. En ook de liefde kwam na een aantal jaren opnieuw op haar pad. “In Brabant dacht ik samen met hem het geluk te vinden, maar deze man verdween na twee maanden met de noorderzon. Er was geen ruzie of niets… Toen stond ik er weer alleen voor, maar nu had ik alles opgezegd in Roermond, een fijne flat en alle huisraad. Er zat niets anders op dan bij mijn ouders in te trekken in Herkenbosch.” Niet veel later kon ze een appartement huren van een familielid op de Hoofdstraat in hetzelfde dorp, boven wat nu Groenlijf is. Het leven lachte haar weer toe, totdat in oktober 2013 – of het nog niet genoeg was – het noodlot toesloeg. Ze kreeg een hevige hersenbloeding waardoor haar leven aan een zijden draadje hing. “Dat was heel heftig. Ik was er bijna niet meer geweest.” Gelukkig heeft een operatie en de maandenlange revalidatie haar gered.

Zoektocht naar wat nu?!
In 2014 ging Eugenie na een jaar uit de running te zijn geweest weer aan de slag in haar oude job. “Dat ging helemaal niet goed. Ik kan niet alles meer doen. En soms moet ik echt even gaan zitten. Dan kan ik niet verder. Dat is lastig als je voor een baas werkt.” Goede raad was duur… Wat nu? Aangezien ze vroeger altijd al heel graag winkeltje speelde, ze veel in de detailhandel heeft gewerkt en het idee van een eigen winkel haar nooit helemaal heeft losgelaten, wist ze in welke hoek ze het moest zoeken. “Een snoep- of viswinkeltje…
Het moest iets kleins en gezelligs worden met lekkere spullen. En uniek in de regio Herkenbosch. Opeens wist ik het: bonbons.” Ze koos niet voor Rousseau of Leonidas. Veel te voor de hand liggend. Ze wilde ook hierin uniek zijn. Iets wat mensen nog niet kennen. Via Google vond ze Albèrt in Udenhout. Een afspraak was snel gemaakt, de chocolade werd meteen goed – zeg maar gerust: mmm… – bevonden en de blondine sprong in het diepe. “Het is een heerlijk vrouwenwinkeltje. En natuurlijk was het een gok, maar ik had me voorgenomen: ik ga het doen en als het niets wordt, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.”

“Albèrt is mijn lust en mijn leven”
Op 2 december 2014 opende Chocolaterie Albèrt de deuren. En het draaide als een tierelier. “De klanten komen van heinde en verre. Natuurlijk zijn er veel uit Herkenbosch, maar er komen er ook speciaal uit Melick, Posterholt, Vlodrop, St. Odiliënberg, Reuver, Haelen, Nederweert en Roermond.” De coronacrisis, de loeihete zomer en de komst van een andere vestiging van Albèrt in Roermond maken het haar dit jaar wat lastig. Maar ze is vastberaden dat ze het overleeft. “Dit is mijn levenswerk. Ik krijg hier zoveel energie van. Als ik vrij ben, verlang ik alweer om te mogen werken. En het geeft me ook afleiding van de angst die altijd wel sluimert dat het nog een keer misgaat in mijn hoofd…” Eugenie ziet zichzelf over vijf jaar nog steeds achter de toonbank van Chocolaterie Albèrt in Herkenbosch staan. “Ik vertrouw erop dat ik nog een keer een leven kan leiden zónder zorgen en in mijn favoriete dorpswinkel. Dan weet ik zéker dat een big smile de hele dag door op mijn gezicht blijft staan.”

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk