Marlou Absil: Mensen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig

Geschreven door Sylvia Beugelsdijk

2009 wethouder: ja – 2014 wethouder: nee
Op 27-jarige leeftijd begon Marlou in de plaatselijke politiek. Ze was altijd al geïnteresseerd in hoe de overheidssystemen in elkaar zitten, wat de effecten van het overheidsbeleid zijn en hoe haar dat als burger raakt. Ze was acht jaar raadslid voor het CDA in de gemeente Helden en van 2010 tot 2014 wethouder in Peel en Maas. “Ik heb in 2009 heel bewust gekozen om wethouder te worden. We wisten dat het zwaar zou zijn, maar ik ging er voor de volle 100% voor. In 2014 lag het in de lijn der verwachtingen dat ik weer voor het wethouderschap zou gaan. Mijn man en ik hadden toen al vier kinderen en het was de vraag of we dit nog een keer als gezin zouden trekken. Zo’n baan heeft namelijk een heel grote impact op je privéleven. We zouden dan meer hulp moeten inschakelen, want alleen met opvang, oppasoma en mijn man die de kinderen opving als ze bijvoorbeeld ziek waren, zouden we het niet gaan redden. Toen kwam het besef dat ik de zorg voor mijn kinderen niet volledig wilde uitbesteden; ik wilde er zelf de meeste tijd voor hen zijn. En dus liet ik ook weer heel bewust de kans op het hernieuwde wethouderschap aan mij voorbijgaan.”

Maak bewuste keuzes
Bewondering viel haar ten deel, maar ook kritiek. Er waren ook mensen die opmerkingen maakten in de trant van ‘een keuze zoals een goed CDA-politicus betaamt’. “Het heeft er niets mee te maken dat ik politicus of CDA’er ben dat ik er meer voor mijn gezin wil zijn. Het gaat erom dat je een bewuste keuze maakt waar je 100% achterstaat. Niets meer, niets minder.” Vooral vrouwen oordelen vaak zo hard, volgens Marlou. “Het zou fijn zijn dat vrouwen elkaar minder veroordelen en dat ze elkaar meer steunen. Als iemand kiest voor een fulltime au-pair in huis, vijf dagen opvang buitenshuis of om 100% bij de kinderen te blijven, is dat een eigen keuze. Respecteer dat gewoon.” In de tussentijd hield de Heldense zich vooral achter de schermen bezig met politiek in het dagelijks bestuur van CDA Limburg. En daarnaast bekleedde ze een aantal toezichthoudende functies. Om wel nog actief bezig te blijven, maar niet meer zo prominent en niet meer zoveel uren.

Mensen zijn niet gelijk, wel gelijkwaardig
“In 2018 werd ik gevraagd voor de statenlijst van het CDA. Het paste op dat moment thuis en ik wilde heel graag weer meer voor mensen kunnen betekenen, maar ik twijfelde omdat ik een leven in de schijnwerpers eigenlijk niet meer zag zitten. Na het zien van de film I, Daniel Blake (over het systeem van de overheid en welke invloed dat heeft op burgers) wist ik het zeker: ik ga ervoor.” Inmiddels is de 46-jarige bijna twee jaar Statenlid. De provinciale politiek is anders dan de lokale, dat is haar snel duidelijk geworden. Ze moet beter haar best doen als politicus om zich te verdiepen wat op andere plekken leeft. Of iemand woont in Kunrade of Egchel, dat is een groot verschil. “Een ander verleden, andere sentimenten. Daar moet je je in verdiepen. Dat loopt bij mij als een rode draad door mijn leven: gelijkwaardigheid. Daar geloof ik heel erg in. Absoluut niet in gelijkheid. Het zijn juist onze unieke verschillen die het interessant maken. Dat gaat zo bij plaatsen, maar zeker ook bij mensen. En aan die gelijkwaardigheid wil ik graag bijdragen, want dat heeft ook met rechtvaardigheid te maken.”

Me-time is heel belangrijk
Op de vraag of ze een carrièreplan heeft of een bucketlist hanteert, is het stellige antwoord nee.
“Wel zorg ik ervoor dat er ook ruimte is voor me-time. Mijn kinderen zijn heel belangrijk, maar dat betekent niet dat ik mezelf wegcijfer. Ik ga op zijn tijd naar buiten om te wandelen. Even ruimte voor mezelf. Wat er nog op mijn pad komt weet ik niet; wel wil ik heel graag dat het bij mijn drijfveren past. Ik streef naar een rechtvaardigere en gelijkwaardigere wereld en hou me bezig met de rol van de overheid hierin. Toegankelijkheid en dienstbaarheid staan hierbij vooraan. En als ik verder de toekomst in kijk dan weet ik gewoon dat als ik ervoor opensta er weer interessante dingen op mijn pad komen.”

Happy
Marlou kan erg genieten van de kleine dingen thuis. “Even knuffelen met de jongste, cakejes bakken, leuke dingen doen met mijn gezin of met vriendinnen. Dat geeft me veel voldoening. Als ik naar mijn werk kijk, krijg ik een goed gevoel bij de dingen die ik wil veranderen of in gang wil zetten en dat het dan ook lukt. Natuurlijk moet je niet verwachten dat het heel snel gaat – politiek bedrijven is een lange adem hebben – maar als het al die richting opgaat, maakt me dat happy.”